No noso salón

Aló polos 90... - Sabela González

Por fin está rematado e colgadiño sobre o sofá. Esta carallada (que é ben grande, por certo) levaba torturándome penso que hai xa máis dun ano. Unha capa de vermello, uns anacos de póster, logo recortes e logo pintura sobre os recortes... E logo un día vén un arrebato que unha confunde con inspiración e bota brochazos e pintura ao tolo. E, que vos vou dicir, a min gústame o resultado (e o ben que vai cos coxíns nin vos conto).

Bo nadal!

Inverno


O inverno azul rezuma agoiros para algúns,
pero a min ábreme as flores,
na noite,
agrómame primaveras,
no vento.

QWERTY


















Ao outro lado atoparei o que busco.

Transportareime á nova dimensión ás agochadas,
primeiro,
e volverei onda ti cada noite
coma se nada.

Logo,
un día calquera,
mergullareime nela de cabeza
berrando
Jerónimo
Eureka
ou, se cadra, o teu nome.

Podes vir comigo
[ven!]
aquí,
onde os qwertys me susurran e sosegan
e os pianos son máquinas de escribir,
onde me peino con pinceis á mañá
e os lápices cantan cancións de amor.

O camiño


Había un camiño correcto,
había un camiño fácil,
e había un camiño soñado.

Onde serpentean e se entrecruzan,
onde facemos as pausas do traxecto,
respiramos un intre, soñamos, e
ás veces
decatámonos:

Moby




Podedes chamarme Ismael
aínda que non lérades a súa historia.
Eu tampouco a lin,
aínda,
pero gústame pensar que poderei,
mesmo se me engule unha balea.
Entón,
se cadra,
poderedes chamarme Pinocho.







A águia do taboleiro

A águia do taboleiro - Sabela González, Dot: 46

Xa sabedes qué cousas escribe Sergio para a Dot e xa sabedes que eu intento que os meus debuxos estean á altura! Quedei moi contenta con esta águia e, aínda que parece mentira, non sabedes o absorta que quedo e o que me relaxa facer eses centos de raias.

Se vivides tan fóra do mundo que non vos subscribistes aínda ao boletín semanal da Dot, deberiades facelo aquí. E se queredes ver o último número, podedes lelo e descargalo aquí mesmiño!

E, por suposto, ide á páxina 27 para admirar o meu debuxo e ler o texto de Sergio. Home no!

O peso do mundo


O mundo pesaba
porque sempre pesou
pero a faciana de pedra
con anos ás costas
co mundo ás costas
co ceo ás costas
mesmo semellaba levalo mellor
cás facianas da rúa.

O mundo pesa
porque sempre pesou
pero é curioso
que pese máis sobre todos nós
ca sobre un home só.

O mundo pesa
máis ca nunca
pero, ai,
nós non somos de pedra
nin o levamos ben
con tan poucos anos ás costas
con tan pouco ceo para soñar.


B WOZ ERE


E si,
se cadra deixei a miña marca no mundo
mesmo se foi nunha porta en ningures.


Ela pensa...




Pensativa,
entintada
e
mesmo se ás veces pinto ollos baleiros
durmo satisfeita
porque debuxo sorrisos.

A nosa casa

Visto en Alley Cats and Drifters via Pinterest

A nosa casa
túa e miña
nosa
non está ao pé dun lago
e non ten árbores verdes na primavera.
A nosa casa
túa e miña
nosa
ten pedra de soños
e un pequeno xardín de futuro.
A nosa casa
túa e miña
nosa
non existe para ninguén máis,
non está, pare eles, en ningures.
A nosa casa
túa e miña
nosa
é tan só este pequeno espazo,
só este,
un minúsculo corredor para o aire
que ousa irrumpir na nosa aperta.

Abrígate

Visto en OlhaQueMassa via Pinterest

Abrígate ben,
que vai frío.
Tápate,
que chegou o inverno.
Foi ese vento azul
que nos axexou dende un recuncho
agardando o seu turno.
Aquí non vén neve,
pero abrígate,
que vén o aire xeado
punzante nos oídos
suavizante no rostro
petrificante de sorrisos
agradecidos polo reflexo dos faros no asfalto.
Ese brillo amarelento é o meu nadal
canda ti.
Abrígate ben,
que vai frío.
Tápate,
comigo.

I happened



Cun remexido de ideas, deume un día por probar a escribir un poemiña en inglés. 
Este é o resultado, se cadra con erros,
se cadra non moi bon, pero foi un exercicio interesante :) 
 ____________________



I happened the winds on a whistle
and got my caution back from it
wrestling restlessness relentlessly
I sold it my truths for a penny,
plus a cash discount on marrow

the same me within that collapses,
ribs first, head second,
over the rotting apple-free insides of my old youth.

A serea

Via Amaia Arrazola

–Pero que curiosa criatura! –exclamou.
–Abofé. Mais, non lle parece fermosa?
–Paréceme certamente estraña! Non comprendo como pode funcionar... Desafía toda a ciencia que coñecemos, meu Deus!
–Algún día comprenderémola, meu amigo, e deixará de ser un misterio para sempre.
–Pode ser, pode ser... –murmurou, observando aquel ser feminino de ordinaria cola escamada máis cun rostro pálido e aplanado, coroado por aqueles herballos que, segundo ela dicía, se chamaban cabelos.

Noite de monstros

E acaso non é estraño que ti, humana, teñas esa longa pranta medrándoche do cránio?

Mecanismos

Vía Décalage


Ocultos tras o papel cebola da miña pel
viran mecanismos metálicos
flúen fíos e cables
imitando arterias e veas
na superficie
branca e fráxil, curtida e forte.

Son os lunares faíscas de aluminio
liberadas nun arranque forzado
tirándome do aire
neste motor de explosión
que teño por peito

nestas bielas que tanto refungan
nesta árbore de levas que tan ben baila
nestas buxías que se me acenden nas meixelas
cando a corda llela das ti.

Choutar nas pozas

Vía Décalage

Fóra
vai frío
e venta
e chove
e faise noite axiña.

E a maioría dos días
prefiro quedar dentro,
baixo unha manta,
baixo unha lámpada,
baixo un libro.

Pero hoxe,
hoxe e todos os días que non son a maioría,
quero saír fóra
e choutar nas pozas.

Marcela

Obra de Maruja Mallo


Marcela corre cos pés de chumbo e o corazón de pedra.

Marcela sempre corre e esvara e cae e máncase máis adentro de onde doe.

Ai, Marcela.


Hai medo en todas as chamadas,

hai bágoas onde debería haber palabras pero,
co tempo, das en crer que
se pensas en todo o malo que pode acontecer
evitarás que suceda.

Non funciona así, Marcela,
e nunca vas durmir tranquila.

Marcela corre cos pés de laios e o corazón ateigado.

Se nin sequera lle queres, deixa de pensar na súa morte.

Se non queres estar cando esperte,
deixa de chorar porque durma.

Ai, Marcela.

Fuxida - versión 2.0

Imaxe inspiradora via Décalage

Ondea o teu gabán no outono que atravesas,
ceibe, plena, estourante,
e vóanche finos cabelos a gargalladas.

El agarda
nun barco de principios de século,
nun andén aló polos anos 50,
na barra dun bar de madrugada.

Trémenche os dedos, parvos.
Báilache o estómago, lelo.
Mesmo se o viches...
[cando?]
Hai nada!

Pero sabes
el agarda
e sorrirá ao entrares na sala,
mesmo se o viches
[cando?]
hai nada.

Pero non hai tempo longo nin curto para estar sen el.
Pero non hai máis que apertas baleiras devecentes de se encher del.
Pero ti corres,
el agarda,
randeeira no horizonte,
randeeiras no corazón.

Preguiciña

Imaxe de NationalGeographicStock


 Preguiciña,
pon o día ás costas coa boca ben aberta.

Preguiciña,
quita as imaxes da noite sorbendo forte o mencer.

Preguiciña,
preguiceira,
soñadora de moles páxinas de felicidade
di,
berra con forza:
"non é preguiza, paspáns!
é sono,
nada máis!"




Fuxida - versión 1.0

Imaxe inspiradora via Décalage

Non hai piano abondo ominoso
para narrar a túa fuxida.

Preciso violíns rechiando,
bombos latexando,
voces de coro infantil co máis profundo laio.

Pechaches a porta a modiño
e os ollos dun golpe
para correr no frío,
na soidade,
para correr cega de bágoas
sen ver os teus pés.

Son eses, 
os que aboian sobre a grava,
os que impactan no mundo,
os que tropezan cedo

por fuxires tarde e sen música,
por non correres dabondo,
coma el.

París: Día 4

Día 4 e último! Cundeu, verdade? Despois de paseos durante un, dous e tres días, ao cuarto tocaban museus. Fallo de planificación: era luns, e o Musée d'Orsay, o que máis me apetecía ver, pecha os luns. En fin, xa volveremos. Desta volta, tocou só Louvre.

A Victoria de Samotracia - Foto AST
 
Por se non o sabedes (pero se sodes listiños xa o sabedes), ir a un museu a velo todo é imposible, cansado e, en resumo, unha tontería.

Felicidades!

 Nun banco coma ese, dentro doutros trinta e tres anos, ou máis, ou durante todos os días de todos os anos, sentiríame coma na mansión máis grande do mundo, sempre e cando sentes ao meu carón.

Hoxe, que saen exércitos e xente con bandeiras ás rúas da capital e que o importante é que nós non temos que traballar é un bo día para festexarte. Coma todos, pero hoxe, oficialmente, exclamo:


Felicidades, meu amor!



París: Día 3

Vistes xa que fixemos o primeiro día e o segundo? Non queredes ideas? Vede logo!

Aquí xa imos pola terceira xornada de pateo e esta comeza nas illas do Sena: Île de la Cité e Île Saint Louis. Molan. Punto. Que non mola? As colas. E en Notre Dame, igrexa gótica que non hai que deixar de ver, aínda que sexa por fóra, había cola para repartir.

Notre Dame (un lateral, para variar do habitual) - Foto Sabela González
 
Había unha cola modo disneylandia para entrar ver a catedral por dentro. Había unha cola modo portaventura para subir á torre. E si, a torre e a balconada están xenial, hai que velo, coas gárgolas oteando a cidade nunha preciosa panorámica, pero dúas horas de cola (mínimo!) nós non as facemos por nada, sentíndoo moito.

Así que tiramos a pasear polas illas, encantounos a pequena, St. Louis, curriña e acolledora, e dela cruzamos ao sur para ir ver o Quartier Latin, o barrio latino.

Lobo negro, lobo branco

Lobo negro, lobo branco - Sabela González, Dot: 45

Contoume Sergio que hai unha lenda que di que dentro de cada un de nós hai dous lobos: un lobo negro, que simboliza o negativo, e un lobo branco, que simboliza o positivo. Un ying e un yang, a dualidade maniqueísta habitual.
Pero coa historia dos lobos gustoume máis: o ser humano debe decidir a que lobo alimentar e este será o que guíe os seus actos inconscientes. Ou algo así.

París: Día 2

Non hai descanso! Vistas as rutas do día 1, seguimos co día 2!

A visita comezou no Arco do Triunfo. Está nunha rotonda inmensa con amplas avenidas.

Arco do Triunfo - Foto AST

Comando incorrecto

Aí, onde apretas, non responden os comandos.

Baleiróuseme a sintaxe
e tamén os frascos de pena.

Cando pasa,
só respiro e,
ás agochadas,
xunto feridas nun libro de recortes,
páxinas eslagañadas de sangue seco
que agardan mercromina.

Aquí, onde me apertas, volve fluír o sorriso.

Énchenseme os músculos
e tamén os botes de bicos.

Cando pasa,
respiramos xuntos e,
á luz do día,
rachamos as páxinas de feridas
para facer un collage de soños.


Dúas velocidades

Axexan nos tellados
e míranme non durmir.

Hai vida,
penso asombrada,
cando eu non estou.

Hai xente,
descubro na escuridade,
cando eu non son.

Mil metáforas do tempo
dinme que terei sono,
que elas non deixan de avanzar
e que
cando as semanas se fixeron minutos
me perdín polo camiño.

Dinme que terei gasolina para chegar
pero,
se cadra,
non estou no carril axeitado.

París: Día 1

Como prometín antes de marchar, aquí vos deixo cousas da nosa viaxe a París.
Non hai moito que compartir, pero quedamos moi contentos coas rutas que fixemos e o que vimos, así que vos conto!

Ao pé do Sacré Coeur, o carrusel - Foto AST

Na miña casa...


Unha idea de manifesto para poñermos na entrada. Todo importante!


Crooked Teeth

Outra de Death Cab for Cutie que non inspirou algo tan elaborado pero que ten unha estrofa que me encantou.

I'm a war of head verses heart
And it's always this way
My head is weak, my heart always speaks
Before I know what it will say

I will follow you into the dark

Na praia, estiven escoitando algunha canción para ver que se me ocorría debuxar.
 Escoitei moitas veces, sen cansar, este tema de Death Cab for Cutie do que vos deixo o video.
Inspirado nunha estrofa de I will follow you into the dark


Pasos

Foto de Sabela González

Damos pasos xuntos
un pé diante do outro
e só sabemos xuntar as mans dun xeito.

Damos pasos xuntos
camiñamos
pola rúa e a metáfora
e só sabemos rir a gargalladas.

Damos pasos xuntos
un pé diante do outro
pola metáfora
e só sabemos xuntar as mans a gargalladas.

Outro "work in progress" (II)

Ontes xa vos amosei o paso a paso da ilustración que lle estou facendo a unha amiga. E hoxe haberá que rematala antes de marchar de fin de semana! Seguimos coloreando!



Outro "work in progress"

Estoulle facendo unha ilustración á miña amiga Marta para un agasallo que vai facer e quero compartir o paso a paso. Vaia por diante que nin son profesional da ilustración nin controlo abondo das ferramentas que hai para facer algo mellor, pero a falta de coñecementos de Illustrator (xa me gustaría) imos tirando de Photoshop así:

Primeiro escaneando un boceto feito a lápiz:


Logo trazando por enriba. Normalmente trazo a tinta á man, pero desta vez quixen probar a trazar no ordenador da única forma que sei: marcando os puntos de áncora e contorneando parte a parte, por se acaso. Primeiro a meniña, Alice:

Un señor con zancos

Ilustración de Sabela González

Esta é a ilustración que acompaña o texto de Sergio Lagartija na revista Dot de agosto e setembro. Este novo número está ao caer, non deixedes de velo ou descargalo! E se non recibides o boletín semanal non sei a que raio estades esperando...

ACTUALIZACIÓN: Xa está dispoñible en formato electrónico aquí e en papel nos puntos de distribución habituais! 


Pianos e qwertys

Foto: Sabela González
 Alguén creu boa idea ensinarme piano.
Digo ensinar e non digo aprender moi conscientemente.

Alguén, agora seino,
trabucárase de teclado.

Empecei bum-bum, coa máquina de escribir,
aguilucho de uña retorta,
letra a letra,
e o procesador de texto fluorescente faloume de Paquita a aviadora.
Onde quedou Paquita!
Co pelícano de Calahorra e a Oca Cotilla, supoño.


Un fogar

Foto: Iria González

gústame tremer de contenta
e sorrir sen saber por que.
nos tempos que corren, non é cousa fácil.
é maior,
entón,
o orgullo de dar sentido felicidade.
lembrade, sempre, que esta non é un fin
senón un fogar.

O máis difícil

É máis sinxelo escribir de corazóns rotos ca de corazóns inteiros.
Escribir de cerebros e páncreas, de riles e de pulmóns, debe de ser o máis difícil.
Pero eu lévote aí,
en todos os órganos,
filtrándome o sangue en cañas de verán,
estourándome as neuronas en fogos artificiais,
respirándome pel de pomelo nos bronquiolos máis profundos.
É que eu non te levo no corazón,
que non me dá.
Lévote baixo a pel a todas as viaxes,
lévote nos ósos en todos os momentos.

Se este é o día


Foto: Sabela Glez. - Berenguela, Compostela, abril de 2012

Se este é o día
esta son eu
cránio de pedra e corazón mol
resgardado
nas paredes de xilófono
contra as que batín mil cuncas de lata.

Se este é o día
esta son eu

pel inquisitiva e músculo morno
estourando
na carcasa de temores
contra a que bate o vento.

Se este é o día
este es ti
e seralo todos os días
ata que as pedras sexan area
e os reloxios esquezan o son das campás.

Work in progress

 E veremos que sae disto co que andiven onte e hoxe. Hai por aí a quen lle soarán, ou poderían :)
Agora, que seque ben, para seguir outro día.





Arrastraba tras de si unha ringleira de edificios

Arrastraba tras de si unha ringleira de edificios
dende que a cidade lle guindara o seu pesado ceo nos ombreiros.
Dende aquel día que se trabucou.
Confundiuse e chorou no canto de durmir.
E chorou 8 horas, como mandan os médicos.

7 palabras e unha coma (II)

Chovíchesme tarde, cando xa tiña un paraugas.

Os amores non se enfían


Hai amores contrafeitos
que se tornan parafuso,
premen na carne a súa ferruxe
en avance helicoidal
                                               cara ao corazón
                                               cara ao orgullo
                                               cara ao erro.

Hai amores contrafeitos
que resultan ser chanzos,
que te empurran na distancia
                                               cara a embaixo
                                               cara a enriba
                                               cara a outro.

Hai amores contrafeitos
que non son máis ca un ensaio
                                                para min
                                                para ti
                                                para nós.

Ilustración de A. Buenafuente

Negro e gris


Ilustración para a Dot:43
Esta é a ilustración que aompaña ao texto de Sergio Lagartija deste mes de xuño na Revista Dot, que podedes ler online en Issuu aquí.
A mín ségueme gustando máis a do número anterior, a Dot:42, esta:

Moitos ceros


Medidas de Ahorro, no blog de Cinta Arribas: http://cintarribas.blogspot.com
Ilustración orixinal de Cinta Arribas
Cando Jacinto José Álvarez González se decidiu polo seudónimo J. J. Algón para os seus libros, concedeulle a súa primeira entrevista mental a un medio autonómico. Foi a primeira e a última. Convencido de que as súas inexistentes novelas se convertirían nos famosos best-sellers que merecerían ser, o listón subiu rapidamente, pasando pola prensa escrita nacional ata un programa especial de Página 2, sen esquecer breves incursións nos talk-showsnocturnos norteamericanos.

Estou feita de

Eu
que fun oídos e ollos de milleiros de letras
e crin estar feita de libros.

Eu
que fun lápis e carbón,
que fun bolígrafo inquedo e cores nerviosas
e crin estar feita de lenzos.

Eu
son as palabras que debuxo
son os trazos que escribo
son as ideas que durmo e as vidas que soño
porque
eu
do que estou feita
é de cadernos de min.

Esqueces

Foto: Sabela Glez. - Camelle, abril de 2012
Contan das pedras que che fan as beiras
e dos felgos que che bailan
os suspiros.

Din das flores que te envexan
e dos tecidos
que te gozan esvarándote ao andares.

Esquecen,
cres ti,
que es máis ca un sorriso
e ti sínteste louza
e ti sínteste pote vello.

Esqueces,
creo eu,
que es só un autorretrato
e que pintaches os beizos
e que pintaches a alma.