 |
| Imaxe inspiradora via Décalage |
Ondea o teu gabán no outono que atravesas,
ceibe, plena, estourante,
e vóanche finos cabelos a gargalladas.
El agarda
nun barco de principios de século,
nun andén aló polos anos 50,
na barra dun bar de madrugada.
Trémenche os dedos, parvos.
Báilache o estómago, lelo.
Mesmo se o viches...
[cando?]
Hai nada!
Pero sabes
el agarda
e sorrirá ao entrares na sala,
mesmo se o viches
[cando?]
hai nada.
Pero non hai tempo longo nin curto para estar sen el.
Pero non hai máis que apertas baleiras devecentes de se encher del.
Pero ti corres,
el agarda,
randeeira no horizonte,
randeeiras no corazón.
Ningún comentario
Cóntame!