Pouco despois do amencer, co clarexar da mañá, abriu os ollos, espertou. Incorporouse na cama, na súa pel relaxada e mol do sono sen acender a luz.
"Hoxe aínda me queres?" preguntoulle, e el sorriu en soños e murmurou un "si" de saliva espesa.
Ela vestiuse cun sorriso compracido mentres el seguía a durmir envolvéndose nas sabas. Suspirou orgullosa do costume que creara e que, para ela, supoñía un agoiro positivo. Se hoxe aínda me quere, será un bo día, dicíase. Sentíase tranquila, segura e protexida ao alonxar unha dúbida que sabía infantil pero que nos seus momentos grises (de choiva interior, dicía ela) a atormentaba ata darlle volta ao corazón.
Acostumaba a pensar de máis, a pensarse pequeniña e en perigo. En perigo dos cambios, da soidade, do rexeitamento e dos erros. Logo paraba a manivela dos miolos e, ás veces, mesmo paraba de andar. Entón dábase un golpe imaxinario na fronte e chamábase parva para os seus adentros, respiraba fondo e pensaba noutra cousa.
Aquela mañá, un día chuvioso e gris, vestiuse na escuridade do mal tempo. Intentou mirarse no espello e sorriulle a un reflexo que non vía.
"Hoxe aínda me queres?", preguntou desde a porta. El remexeuse e rosmou un "si" de sabas pegadas e logo un "que teñas un bo día" cheo de legañas.