Tic Tac

Estou segura 
de que o tempo está a correr máis que hai anos.
É curioso pensar que eu corro moito menos.

Bosquexo de personaxe (IV)


O chef mantivo agochadas durante os dous anos que viviron xuntos a morea de camisas que lle mercara cando se coñeceran. Ela non se decatou de que nunca usaba camisa. Entrou na súa vida e encheulla de caixas, de cousas, de palabras e de choros. Invadiuno de historias de amores rotos que el non entendía, pois nunca tivera un amor de verdade que romper, mentres ela semellaba terse namorado miles de veces. Traía á casa cans perdidos e adicaba o cen por cen do seu tempo a buscarlles un dono, só para chorar pola perda do seu novo compañeiro de xogos, unha e outra vez. Coidaba gatos do vecindario co amor dunha nai, para logo se deprimir baixo a manta no sofá cando o seu amor non se correspondía. Cambiaba a cor dos cuartos e a orde das cousas cada mes e atopaba unha nova vocación cada semana. Pero queríao, ou iso lle amosaba. Tiña apertas para el todos os días, tiña bicos a todas horas, en directo e en forma de chamadas ou mensaxes. Tiña historias para contarlle todos os días, mesmo se eran inventadas. El só tiña sorrisos e palabras de ánimo tímidas de máis para animar a ninguén. E ninguén pode dar toda a vida sen recibir. Como ela non puido dar máis de dous anos de si, mesmo se lle quería, mesmo se cría que, polo que o pasado lle ensinara, o futuro fóra podería non ser brillante.

Bosquexo de personaxe (III)


Ela era delgada de máis para ser nada, pero ao mesmo tempo era de todo.
Contaba que na súa xuventude fora modelo, pero en realidade fora azafata de congresos, desas que teñen que medir máis de 1,70 para poder sorrirlle á xente e indicar a ubicación de stands nas feiras. Tamén fora camareira e, logo, cantante nunha ducia de grupos distintos. Fora dependenta de perfumes, dependenta de moda e dependente de homes varios que non a trataran ben. E agora seica era actriz, aínda que non se sabía moi ben de que.

Bosquexo de personaxe (II)


O chef, no día que nos ocupa, sae fumar un cigarro, tras o servizo de ceas, a unha calexa
próxima. Si, el fuma, ás veces, porque hai xente tan gris que precisa de fumar para que lle pasen cousas, e el é deses. Fumaba xa na escola de hostelaría, onde, grazas ao cigarro ocasional entre clases, se decatou de que os fumadores formaban un grupo na porta, sobre todo no inverno, coma se o seu grupúsculo os resgardase do frío, coma se esa adición común lles aforrase o esforzo de buscar outras cousas que poderían ter en común, coma se así evitasen descubrir que nada máis os unía. El saía fumar e os outros fumadores entablaban conversas con el, como se xa tivese gañada a súa amizade. Fumar aforroulle, sen dúbida, esforzos de socialización, porque o noso chef non é un home de palabras, pero tampouco é un home de acción.

Bosquexo de personaxe (I)

A escea é unha cociña. A cociña dun restaurante.
E el, é o cociñeiro. O chef, lles chaman.
Podería ser un home novo duns trinta e poucos, pero semella un señor de trinta e tantos. Case sempre anda encorvado, coma á procura do sal sobre o mesado, que nunca está onde ten que estar. Na cociña, a súa desgarbada e torpe persoa de cotío móvese cunha áxil parsimonia que moitos poderían confundir con lentitude, pero que en realidade é unha sucesión de calmos movementos pensados e controlados que teñen como resultado un maxistral manexo das artes culinarias. El é a alma oculta daquel restaurante, un restaurante que na miña cabeza aínda non ten nome, pero do que sei que é un lugar cálido, con moita madeira, con botellas de bos viños nas paredes, elegante e simetricamente colocadas, con manteis colorados.

Que foi da caixa tonta?



 
Eles non se decataban da diferenza.
Sempre había dúas dimensións
e os tubos catóditos, LEDs, píxeles ou o raio que inventaran os humanos
non lles amosaba ningunha imaxe realmente alterada.
Antes chamábanlle a caixa tonta,
pero agora, mesmo se non era máis lista,
xa non era unha caixa.
Un home lamentouse.
Acontecerá coma co teléfono,
a rodiña dos números,
o rrrrriiiiiiinnnnnng...
alguén será a última persoa en esquecelo.
E o que un día foi tecnoloxía
quedará,
con sorte, 
nun museo.


Imaxe: Shaun Tan

Slurp!


Vou estragar unha imaxe bonita cun mal título.
Vou esquecer unha gran película cun bo bico.
Vou escarallar un intento poético cun pésimo último verso.
Vas flipar.

Hop on a plane


O luxo convertiuse en cacahuetes
e o prezo dun bocata de xamón
voa máis alto cás aeronaves.

Moito aeroporto para unha semana,
moi mala sorte para demasiados voos.

Agárdote,
ceos mediante
e terra de por medio.
Esqueceremos esta tediosa espera*
e a aperta será grandiosa.
Xa verás.
*(cun pequeno resquemor contra a patria gala)

Exploracións


Chegou explorar
pero explorárono a el.
Era un mundo cruel.
Os seus habitantes pensaban que era o único.
E se non o único, de certo o mellor.

Imaxe: Shaun Tan, Tales from Outer Suburbia

Descorazonador

Hai anos eu era tirando a vaga. Xa dicía meu pai: "Preguiciña, queres pan? Quero, quero, se mo dan!".

Pero o tempo ensina, para ben, normalmente, e desta volta puxen toda a carne no asador.

Vin unha oportunidade de demostrar, máis a min mesma cá ninguén máis, que con esforzo e adicación podía fuxir da mediocridade (e mesmo collerlle algo de vantaxe).
Polo camiño, conseguino, demostreime que era capaz de superar as probas, e con nota. Claro que, no mesmo camiño, a outros empurráronnos á meta, aínda que non correran tanto.

E agora, toca a última proba. E é das miñas. Teño absolutamente todas as papeletas para me desmarcar, para o gordo. Alén do estudiable, levo preparándome para isto máis de vinte anos. Vouno bordar, vou romper a pana, vou reinar.

Pero non vai valer de nada.

E iso descorazóname, coa facilidade punzante coa que se descorazona unha mazá. Non arredo, non, pero perdo a miña habitual esperanza, o infantil positivismo de cotío.

Mañá irei facer o exame sen corazón, pero, se cadra, é mellor así. Mellor sen corazón que con el cheo de veleno.

John Doe

 Dóeme un dedo.
Cando era pequena chamábase a puñeta.
Agora chámase o corazón.
A misma cousa é...

É a mesma puñeta que esnafrei contra aquel coche,
lembras, mamá? Cando abrín tamén a cabeza?
Vaia se lembras...
Abríraselle unha boa raxa,
ao dedo,
e facíame as curas un enfermeiro que se me parecía a Felipe González.

Pero claro, co da cabeza o dedo non levou protagonismo,
debe ser por iso que se me queixa vinte anos despois.

Está gordo e barrigudo,
pouco mol e decaído,
doe ao dobralo cara a dentro,
e doe ao estiralo cara a fóra.

Manual do usuario

Noraboa pola adquisición do seu novo equipo Beluka 4.0!
Para sacar o máximo rendemento ao seu equipo,
siga as instrucións e conserve este manual para futuras consultas.

Para activar a súa Beluka 4.0, efectúe un bico de bos días.
Este procedemento será suficiente para poñer en marcha o sistema.
Agarde feedback e proceda sen medo a interactuar co equipo.
A Beluka 4.0 non só está preparada para lle contestar e dar conversa,
a súa capacidade de risa e chiste fácil foi testada polos expertos máis esixentes.

Ademais, a Beluka 4.0 vén cun sistema organizativo integrado
capaz de reordenar e sacar o máximo partido ao seu fogar
(Nota do fabricante: A Beluka 4.0 fará isto mesmo se vostede non quere, se estima que non precisa ou non quere sufrir unha reorganización exhaustiva de máximo aproveitamento espacial e eficiencia, por favor, remítase a versións anteriores ou produtos alternativos, xa que esta función non se pode desinstalar).

O capitán Adrián


Ti serás o capitán
do noso barco.
Levarás un chapeu cunha caveira
e guiarás o navío surcando os mares.
Loitaremos con canóns contras a bestas mariñas,
atracaremos en portos ignotos
e probaremos suculentos bocados en novas terras.
Ti serás o capitán
e ensinarasme un mundo novo.

Macguffin

 
Se cadra era unha vil trama deseñada por un demo coñón.
Se cadra non era máis ca un macguffin dos de Hitchcock,
un detalle perfectamente intercambiable na súa vida
inserto no contexto co único fin de darlle suspense á historia.

O suspense, neste caso metamorfosado en cólera e nerviosismo,
pode crear, aínda que se pense o contrario,
unha explosión de ideas dignas da imaxinación máis portentosa.
Iso si, esta xeración de ideas tende a centrarse na tortura e na dor.

Re: busco recipiente para zume de estrés

a responsabilidade tornóuselle estrés
e deron en sangrarlle as ideas.

pediu unha esmola de comprensión
e coma moitas esmolas
déronlla fóra da casa.

recolléronlle aquel zume de presión
sen luxuria
sen engano
e el cometeu o erro de namorarse da idea
de non ter estrés
ou, se cadra, de non ter responsabilidades.

O resultado

no fondo, non era nin muller nin paxaro.
era unha besta agochada trala dualidade dun descoñecido ser mitolóxico,
o resultado de ser devorada tantas veces,
de térenlle remexido as entrañas
con mentiras.

a salvación, sempre se soubo, está nas ás,
ben dos anxos, ben da águia que unha leva ás costas.


Os meus domingos

Decidimos non celebrar San Valentín.
Non temos nada en contra do día.
Tampouco nada a favor.

A min gústame pensar que te quero igual todos os días.
A ti gústache que os domingos sexan domingos.


Querería dicirlle á xente que os domingos levo unha vida bohemia,
que disfruto dos praceres máis sinxelos da vida dos que sempre falan os intelectuais.

Querería dicirlles que leo os periódicos tomando o café,
que poño a radio mentres me ducho
e logo saio pasear na calma dominical.

Se me chegaran as ondas do mar pola radio
poida que a puxese,
pero o certo é que vexo a tele.
Vexo debuxos animados
con sumo interés
e tomo torradas con aceite co café
con non menos interés.

Unha ducia de bailarinas



Cando se achega a noite,
as bailarinas chegan ao cabaret de incógnito.

Son corpos de pulida madeira de buxo,
carcasas baleiras agás polos enferruxados mecanismos que as gobernan.

Onde a miña vista as perde,
cúbrense de plumas e peles,
de sorrisos e insinuación,
e outros homes gozan dos seus movementos,
mentres eu agardo o día
neste escuro cuarto.