O estraño caso da bailarina morta (II)

A noite previa á segunda xornada de investigación, tiven soños estrañamente reais que caeron da cama, facendo regos de dúbidas no chan. Vin ás bailarinas baixo os focos, vin a silueta de tiza bailando unha e outra vez, vinme a min, de súpeto dalgún xeito responsable delas, cunha rede ao pé do escenario. E, mesmo esperta, non quero que caia ningunha máis.
A primeira bailarina que falou comigo riu, apartou uns cabelos da fronte e dixo que non sabía nada. Véndoa falar e rir, quedoume claro que era certo.

A segunda bailarina que falou comigo chamábase Amanda. Pola súa ollada souben que nunca lle sobraría o n no nome. Levoume ao seu apartamento, a carón do cabaret, e fíxome un té.
Contoume tantas cousas que gastei o lapis. Ela tiña máis, e deixoume un feixe deles por se acaso.

O estraño caso da bailarina morta (I)


Ao ir ver aquela silueta perdida no asfalto abraioume o contraste da tiza coas manchas de sangue. Observeina durante tanto tempo que me pareceu ver o corpo ao que unha vez contorneara.
Sabía de quen era, por suposto. Así, imaxinala era máis sinxelo. Case espida, cos membros espallados coma se, tralo impacto, xa non foran seus.
Os seus beizos aínda con carmín brillante.
Os cabelos aínda en perfectas ondulacións.
O abano de plumas do cabaret aínda na man.

Ese día, ao chegar á casa, decidín que ao darme corda me convertiría en detective.
Detective oficial do estraño caso da bailarina morta.
Inserín a grande chave de metal no embigo e xireina. Desta vez, máis do necesario.