Boa viaxe

A semana pasada estiven en Barcelona.
Voei para aló o martes que tanto vento fixo e o descenso ao aeroporto foi de infarto. Eu fixen coma que ía tranquila e seguín lendo. Ás veces son moi de aparentar.

Iso foi despois de tirar esta foto do Mediterráneo. O mar ao que eu sempre chamei "sopa" semellaba o meu Cantábrico do revolto que estaba, non digo máis.

Tanto ten a que fun (pero, se vos interesa, podedes buscarme por aquí, para vos rir de min, sairá pronto, non sei que día aínda, se cadra hoxe?). O importante é que aproveitei para visitar a miña prima e coñecer o barrio de Gràcia.

Pasámolo moi ben. E logo, como non, coma sempre na miña experiencia con xente de Cataluña, estando con oriundos, xordeu o tema da lingua. Sempre está ben compartir experiencias e ideas, sorprenderse coas diferenzas.

Bonecos de Nadal

Ás veces, os regalos para os nenos facémolos máis por nós que por eles. Case sempre, diría eu. No meu caso, polo menos: a motivación que teño cos regalos para os sobriños é inquedante...

Hai meses vin esta casiña de bonecas e pensei en Elsa inmediatamente. Logo vin exemplos de personiñas de madeira pintadas e pensei que isto o había que probar... e as dúas cousas encaixan á perfección!

The Man Who Rained

–Como vou estar namorada? Vimos de coñecernos. Nin sequera se me ocorre como... se... podería achegarme a el.
Dot tiña os ollos entrepechados.
–Mírao así: unha das cousas terroríficas da miña vida é que me pertence a min. Nunca se viviu antes, nin se volverá a vivir. Cada segundo é unha posesión nova.
–Volve a falar con xeroglíficos.
–E ti volves a non contestar a pregunta.
–Que pregunta?
–Estás namorada del?
–Pódese demostrar que o amor non é máis ca unhas substancias químicas e mais electricidade no cerebro.
–Claro que se pode, pero iso non che axuda a te enfrontar ao amor. Estás namorada del?
–E se non podo responder?
Dot encolleuse de ombros.
–Pérdete, Elsa. É o mellor consello que che han poder dar, e teño a sensación de que o teu pai estaría de acordo. Agora, marcha.

Dot: 58 - palabras y letras y sílabas

Por se non o sabiades, xa está na rúa a nova Dot: 58 e, coma sempre, nela, a miña ilustración para o relato de Sergio Lagartija. Desta volta, un amago de collage. Logo haberá que varrer esas palabras...

NaNoWriMo >> Fin da maratón

Como non me gusta deixar estas cousas a medias, véxome na obriga de facer a reflexión final ao reto NaNoWriMo. Aquí tedes a entrada de cando me poñía, toda motivada, o reto; aquí, a de cando pasaran 5 días e aínda vía posiblidades, e esta é a de 20 días despois, sabendo que ía moi malamente pero coa ilusión de ter aprendido.

O certo é que cando se fai unha maratón hai que entrenar. E non quero dicir que debera ter escrito a reo durante os meses anteriores, pero si que me debería ter preparado para a ocasión, deixando outras cousas de lado durante este mes (no canto de pintar cadros, facer postais, revisar libros e esas cousas :P).

Con todo, coñecer a experiencia, aprender as leccións necesarias, descubrir os meus límites e carencias, ademais de ferramentas que sei que aprenderei a aproveitar a partir de agora, saber que é posible... todo iso, mereceu a pena. 

Para o ano intentareino de novo. Así que teño 11 meses para entrenar.

60!

Esta fin de semana fumos a Cervo para celebrar o cumpleanos do meu pai. 60 anos! Un chaval, vaia.

Aínda que sexa un chaval, os 60 son unha cifra redonda e bonita de máis como para non celebrala de xeito especial, así que nos xuntamos todos os que puidemos e fixemos unha comida de agárrate (por respeto, diso non vos poño fotos, pero mamaíña que rodaballos e que xabarín... xabarín! Ai, que volvo salivar...).

Para celebralo, tamén, quixemos facerlle un agasallo especial, así que os últimos meses estiven, pouco a pouco, traballando nunha revisión dun boceto que andaba polas miñas carpetas hai máis de dez anos. E logo envolvímolo ben, claro :)