A dor

Información
Praza Pública

Un reino de bolboretas (ii)

Aquí tedes a primeira ilustración rematada para o conto do que vos falei.

Lembrades o boceto? Pois despois de escanealo púxenme a darlle cor por partes:





Un reino de bolboretas

Por fin puiden organizarme un chisco e volver a poñerme coas miñas cousiñas de sempre. Unha desas cousas son unhas ilustracións para o conto que un avó fantástico lles escribiu aos seus netos.
Para min é un pracer ilustrar un detalle tan bonito e espero estar á altura. O primeiro medo é dar con como facelo, que estilo darlle, que técnicas utilizar... e todo isto sen complicarse moito tendo en conta as miñas carencias técnicas, claro!

No canto dunha porta


Deixamos marcas nos libros e nas paredes
e no canto dunha porta, un corazón.

Eu, que tan mal lembro todo,
sorrío ás veces sen vir a conto
e pregúntome se segue alí,
onda o salón de té,
onda as casetes roubadas,
onda as dentadas no cu.

Xa non te roio. Quédasme lonxe.
E os quilómetros non fan senón ferverme no peito
e eu, que tan mal me amoso toda,
sorrío pensando en contos
e pregúntome se son para ti,
coma sempre foron todos,
ou se dar o relevo a eses novos rostros que fixeches
con tanto agarimo como fixemos
no canto dunha porta
aquel corazón.

Normalidade


Despois de toda esta trasfega, volvemos á normalidade.

Aínda queda moito Landereina por compartir, pero esta Gramática miña xa ten ganas de volver aos seus contidos, aínda que vos avise de vez en cando das novas para que non vos despistedes.

Por iso, quero dicirvos que algunhas veces, se me seguides en varios medios, veredes que as cousas se repiten. Entendédeme: prefiro repetirme (a versión dixital de saír berralo á rúa) que calalo.

Tamén quero volver aos poemas, ás ilustracións e ás miñas cousiñas. O tempo non sobra, iso seguro, pero vai dando para todo, pouco a pouco.

Letra a letra, trazo a trazo, volvo á normalidade.

Ah, por se non volo dixen: Feliz verán!

Xuño en fotos

Estes días fixo unha calor do demo en toda Galicia. En toda? Non! Un concello poboado por irredutibles mariñaos resiste aínda e sempre ao nordés...
E digo "un" concello unica e exclusivamente porque a frase queda mellor. En Viveiro sálvanse un chisco. A Ribadeo non fun. Pero abofé que en Burela e Cervo ventou e fixo falta unha chaquetiña. Unha chaquetiña enriba do xerseiciño (de verán, tampouco vaiades pensar, peroooo...).
E, claro, á volta a Vigo o domingo o paso 1 foi quitar o xersei e o paso 2 foi quitar as medias. E non quitamos máis porque non se debe encoirar un pola rúa.

Como este mes xa vos ensinei fotos de Santa Tegra aquí e aquí, xa vos toleei co meu libro e ata vos ensinei a emoción de abrir o paquete, agora tócavos ver cousas de Cervo (San Ciprián, Rueta e a cabeza que apareceu do outro lado do noso muro).