e míranme non durmir.
Hai vida,
penso asombrada,
cando eu non estou.
Hai xente,
descubro na escuridade,
cando eu non son.
Mil metáforas do tempo
dinme que terei sono,
que elas non deixan de avanzar
e que
cando as semanas se fixeron minutos
me perdín polo camiño.
Dinme que terei gasolina para chegar
pero,
se cadra,
non estou no carril axeitado.
Ningún comentario
Cóntame!