Ollo vago


De pequeno era birollo.
Tiña un ollo mirando para diante e o outro de esgueira.

Os médicos dixeron que era un ollo vago,
pero a el parecíalle o máis traballador dos dous.

Puxéronlle un parche no ollo bon
(así son as cousas para os maiores, ou boas, ou malas)
para que ollo malo volvera ao seu.

A idea pareceulle boa,
á fin e ao cabo, quería ter os ollos coma os máis.
Queixábase pouco do que proía aquelo,
do suor que lle escorregaba no verán,
e esforzábase en mirar, en ver todo.

Pero segundo pasaba o tempo
e o ollo vago se endereitaba,
decatouse de que deixaba de ver moitas cousas.

Por que non o avisaron os maiores
de que cos dous ollos dereitos non se vía igual?
Por que non avisara el aos maiores
de que o seu ollo vago vía fadas,
vía máis cores, monstros,
auroras boreais, princesas,
dragóns máxicos sobre as farolas?

Amor carnal

O seu foi un amor carnal.

Comezara con algunha peituga,
algún musliño, inocente coma un bico na meixela.

Logo, aproveitando un churrasco
e a desaparición da muller do carniceiro
–mira que deixalo así, lurpia–
ela aproveitou para avanzar na súa estratexia.

 Pasaron cordeiros, criollos e chuletas e,
co tempo, a luxuria foise tornando entrecot recíproco.

Fixérono sobre o mostrador,
no conxelador, rodeados de medios porcos
e porcos enteiros.

O seu si que era amor carnal.

Houbo tempo despois un rumor.
Ela abandonouno. Desapareceu.

Mira que deixalo así, so vaca.

Anda, Ramón, ponme uns filetiños,
pero que non sexan coma os do outro día,
que estaban algo secos...

É que aqueles lle eran de vaca,
dona Herminia,
dunha mala vaca.