O peso do mundo


O mundo pesaba
porque sempre pesou
pero a faciana de pedra
con anos ás costas
co mundo ás costas
co ceo ás costas
mesmo semellaba levalo mellor
cás facianas da rúa.

O mundo pesa
porque sempre pesou
pero é curioso
que pese máis sobre todos nós
ca sobre un home só.

O mundo pesa
máis ca nunca
pero, ai,
nós non somos de pedra
nin o levamos ben
con tan poucos anos ás costas
con tan pouco ceo para soñar.


B WOZ ERE


E si,
se cadra deixei a miña marca no mundo
mesmo se foi nunha porta en ningures.


Ela pensa...




Pensativa,
entintada
e
mesmo se ás veces pinto ollos baleiros
durmo satisfeita
porque debuxo sorrisos.

A nosa casa

Visto en Alley Cats and Drifters via Pinterest

A nosa casa
túa e miña
nosa
non está ao pé dun lago
e non ten árbores verdes na primavera.
A nosa casa
túa e miña
nosa
ten pedra de soños
e un pequeno xardín de futuro.
A nosa casa
túa e miña
nosa
non existe para ninguén máis,
non está, pare eles, en ningures.
A nosa casa
túa e miña
nosa
é tan só este pequeno espazo,
só este,
un minúsculo corredor para o aire
que ousa irrumpir na nosa aperta.

Abrígate

Visto en OlhaQueMassa via Pinterest

Abrígate ben,
que vai frío.
Tápate,
que chegou o inverno.
Foi ese vento azul
que nos axexou dende un recuncho
agardando o seu turno.
Aquí non vén neve,
pero abrígate,
que vén o aire xeado
punzante nos oídos
suavizante no rostro
petrificante de sorrisos
agradecidos polo reflexo dos faros no asfalto.
Ese brillo amarelento é o meu nadal
canda ti.
Abrígate ben,
que vai frío.
Tápate,
comigo.

I happened



Cun remexido de ideas, deume un día por probar a escribir un poemiña en inglés. 
Este é o resultado, se cadra con erros,
se cadra non moi bon, pero foi un exercicio interesante :) 
 ____________________



I happened the winds on a whistle
and got my caution back from it
wrestling restlessness relentlessly
I sold it my truths for a penny,
plus a cash discount on marrow

the same me within that collapses,
ribs first, head second,
over the rotting apple-free insides of my old youth.

A serea

Via Amaia Arrazola

–Pero que curiosa criatura! –exclamou.
–Abofé. Mais, non lle parece fermosa?
–Paréceme certamente estraña! Non comprendo como pode funcionar... Desafía toda a ciencia que coñecemos, meu Deus!
–Algún día comprenderémola, meu amigo, e deixará de ser un misterio para sempre.
–Pode ser, pode ser... –murmurou, observando aquel ser feminino de ordinaria cola escamada máis cun rostro pálido e aplanado, coroado por aqueles herballos que, segundo ela dicía, se chamaban cabelos.