Mecánica de fluídos (II)

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

Pero estaba afeita.
Todas as mañás, unha cabeza nova.
Todos os días, novos globos oculares de todas as cores posibles.

A de hoxe era a cabeza dunha moza nova, dunha beleza mesurada, da que non fai virar á xente pero non ten queixa. Peinoulle a longa melena laranxa en dous moños ridículos, pintoulle as pálpebras de azul, riu ao manchar os dentes imperfectos de carmín.

Puxo unha perna con pelos e outra depilada, un zapato de tacón e unha alpargata e foi camiñar abaneando o cú pola húmida rúa, baixo un ceo gris e pesado. Na esquina de sempre, onde se acumula o lixo cos pobres e as pozas cos escombros a súa amiga Marilín, redonda coma unha lata de cocacola, cunha peluca de permanente rubia e dúas chapas de pepsi por ollos díxolle que os seus pés medraban do chan.
Os de Marilín.

Mecánica de fluídos


Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

As xuntas non contiveron o café do almorzo
e foi vertendo camiño ao traballo.

Así, como Hansel e Gretel, non me perderei á volta.

Tivo que engrasar as xuntas máis veces do habitual,
sentada frente ao ordenador,
coa graseira baixo a falda.

(...)

Lección urbana nº 1


O día que el lle contou ao oído que os edificios eran dentes
eu comezara a cavar na encía.

Xa contara os molares, as caries, os restos de comida entre as tuberías.
Xa observara, entrepechando os ollos innecesariamente para denotar esforzo,
que contalos era máis sinxelo que se foran estrelas.

Pero que ninguén vaia pensar que non os había que brillaban máis.
Habíaos.
Os máis escuros,
os edificios case derruídos,
eses que nunca se enxaugan con eucalipto.
Os que se dan por perdidos
brillaban con máis historias ca calquera outro.

Para hoxe...

Sentar no sofá cunha mantiña.
Termar dunha taza de té quente coas dúas mans.
Facerse cunha melancólica obra de Auster.
Ollar como chove.
Escoitar.

Verdades

A agulla agarimou o vinilo
e Beth Gibbons encheume o salón de melancolía.
Esperei que chovera,
esperei que nacera unha cheminea onda a tele,
esperei que a roupa do tendal non secara.
Podo mentir e dicir que houbo tormenta,
que se fixo noite
e que de súpeto foi decembro
e puiden estrear o abrigo negro.
Pero non me gusta mentir.
Chegou o final do disco,
calada, sen respirar,
prestei atención ao delicado ruído da agulla
que volvía á posición de repouso.

O estraño caso da bailarina morta (II)

A noite previa á segunda xornada de investigación, tiven soños estrañamente reais que caeron da cama, facendo regos de dúbidas no chan. Vin ás bailarinas baixo os focos, vin a silueta de tiza bailando unha e outra vez, vinme a min, de súpeto dalgún xeito responsable delas, cunha rede ao pé do escenario. E, mesmo esperta, non quero que caia ningunha máis.
A primeira bailarina que falou comigo riu, apartou uns cabelos da fronte e dixo que non sabía nada. Véndoa falar e rir, quedoume claro que era certo.

A segunda bailarina que falou comigo chamábase Amanda. Pola súa ollada souben que nunca lle sobraría o n no nome. Levoume ao seu apartamento, a carón do cabaret, e fíxome un té.
Contoume tantas cousas que gastei o lapis. Ela tiña máis, e deixoume un feixe deles por se acaso.

O estraño caso da bailarina morta (I)


Ao ir ver aquela silueta perdida no asfalto abraioume o contraste da tiza coas manchas de sangue. Observeina durante tanto tempo que me pareceu ver o corpo ao que unha vez contorneara.
Sabía de quen era, por suposto. Así, imaxinala era máis sinxelo. Case espida, cos membros espallados coma se, tralo impacto, xa non foran seus.
Os seus beizos aínda con carmín brillante.
Os cabelos aínda en perfectas ondulacións.
O abano de plumas do cabaret aínda na man.

Ese día, ao chegar á casa, decidín que ao darme corda me convertiría en detective.
Detective oficial do estraño caso da bailarina morta.
Inserín a grande chave de metal no embigo e xireina. Desta vez, máis do necesario.

O.K.

Había momentos nos que todo se pixelaba.
O meu mundo era recoñecible,
pero pouco nítido.
Había momentos nos que non era meu.
Nada era meu.

Divisaba entre 8 bits recordos de xogos de Atari,
e ansiaba cores novas,
tres dimensións,
o tacto máis electrizante do mundo.

E si, son os meus dedos,
son as miñas mans.
Son os meus sentidos,
ultrapotenciados.
Si, son eu a protagonista da aperta,
son quen non pode pedir máis.

Un bosque de tellados

A cidade transformouse baixo a miña ollada,
baixo a choiva e baixo o musgo dos tellados.
As chemineas comezaron a berrar segredos,
aproveitando o repicar da choiva na lousa,
e contáronlles aos gatos a historia de cando abrín o peito.

Faláronlles da cremalleira enferruxada que me surca a pel,
dixéronlles que ten un candado,
un pecho cunha combinación que ninguén sabe
e que ninguén pode lembrar se eu non quero.

Contaron de aquel día,
o mesmo día que baixo outros tellados
sucedían historias máis interesantes
e sobre outras rúas paseaba xente máis importante,
o día que che amosei a miña cremalleira enferruxada
e abrina só para ti.

Agardeite facendo largos nunha copa de mencía

Cando chegaches, o cuarto estaba en branco e negro,
soaba Koko Taylor,
a luz era tenue
e eu levaba aquel vestido dunha peli de Hitchcock
(dunha calquera).

Tardei un anaco en colorear a estancia,
e ti agardaches á porta,
nun Porsche 911 do 69
co motor en marcha.

Eras Cary Grant e eu...
eu era algunha muller máis fermosa,
máis esbelta,
máis elegante.

Medio quilo de laranxas


Eu ao que ía era mercar medio quilo de laranxas, pero debinme confundir de sitio.

Non sei como, porque aquelo non parecía unha froitería por ningún lado. Era unha sala de espera incrible e horriblemente branca, non moi grande, con cadeiras de plástico azul e unha porta cun letreiro ao fondo. O tubo da luz parpadeaba, seguramente por un problema no cebador, como di sempre a xente cando parpadea un neón.

Por aquelo da curiosidade e por comprobar que efectivamente non estaba na froitería, fun ata a porta e lin “Pase sen chamar”. E non mo digas dúas veces.

“Meniña, que queres?”, dixo, tras uns lentes pequenos, un home cano e medio calvo con bata de médico (do cal unha deduce que é un médico, mesmo se non ten probas reais).

“Eu... eu ía... mercar laranxas...”, dixen, non sen me avergonzar.
“E tes cita?”
“Para mercar laranxas?”
“Tanto ten, tanto ten”, dixo, abaneando a cabeza, “senta”.

O home de vinilo

O home de vinilo é mouro coma a noite.
Un suco finísimo percorre o seu corpo
da cabeza aos pés,
e agocha melodías, ritmos e sons que ninguén coñece.
O home de vinilo vive baixo a cabina do dj,
nun buraco acolchado con teas e coxíns
para non raiar as súas pistas contra as esquinas.
Os sábados á noite,
senta nunha butaca verde,
sorbe whisky con coca-cola por unha palliña
e escoita atento as sesións.
Cando é hip-hop,
dá co pé no chan.
Cando é minimal,
move a cabeza e sorrí,
amosando unha galleta vermella de Television Records.

A silueta perdida

En xaneiro a area é case sempre un lenzo en branco.

O outro día, metín as miñas pegadas nunha bolsa de plástico do Froiz
e fun poñelas ao Morrazo.
A aquela praia, destas praias de ría... non coma na casa.
Na casa, á fronte, só hai mar,
(e o faro que pintou meu pai)
e máis aló, supoñemos, ingleses e irlandeses
(seica).
Coloquei as pegadas na area pragada de puntillismo de choiva.