Ai, meu


Medran paraugas, medran galegos



Hai terras tan confusas
que fan xermolar paraugas no formigón.
Froito das sementes dun trebón,
medran abertos,
fillos da choiva,
onde os débiles caeron
con baleas rendidas.
Hai terras tan extrañas
que fan xermolar carriza no corazón.
Froito das sementes dun trebón,
medran galegos,
fillos da choiva,
onde os mares non arredan
marabuntas fratricidas.
.
.



7 palabras e unha coma



Son os seus bicos,
vestíndome
de festa.




Foto: Sabela González - Vigo, outubro de 2011

Acontezo



Aí, baixo o óso,
podes notar como apodrece.
Terás que enchelo de mazás.

Máis abaixo, no ventre,
queres sentir como agroma.
Terás que enchelo de agarimos.

Acontece
que as cousas ocorren
só cando ocorren,
nin antes,
nin despois.

Ocorre
que as cousas acontecen
só cando ti as aconteces,
nin eu,
nin el.

Ao mesmo tempo, nos miolos,
sempre sentes como bulen.
Terás que baleiralos de verbas.

Foto: Sabela González - Berlín, xuño de 2011

Pedras no camiño

Fronte ao mar
hai un camiño que leva a todas partes
e a miña máquina es ti.

A sístole e diástole tórnase explosión
e o noso rir enxordece o Mississippi
(porque o Mississippi ten máis glamour que o Xunco,
porque de lonxe todos somos caviar).

Fronte ás pedras vellas
disparamos para atrapar imaxes
por medo a que as borre a retina
(e odio que
fronte ás pedras novas
non sexa igual).

Porque as pedras novas han ser vellas
coma nós
e liscarán ceibes da memoria,
varrendo recordos,
facéndonos crer que nunca fumos nenos
e sempre seremos calvos.


Foto: Sabela González - Covas, 2011

Espertar

Foto: Sabela González - Morás, 2011

Espertar
e sentir todos os días domingos
lentos
longos
grandes
inmensos
nosos

Durmir
e soñar realidades
porque vivimos soños
e falámonos bicos

Ti e máis eu sabemos que ninguén durme coma nós


Coitados aqueles que esquecen dicir "bos días"
e nunca espertan en domingos coma os nosos
lentos
longos
grandes

inmensos

Mariñadas

Foto: Sabela - Vigo, 2010
Non creo nos homes que din caer en redes
porque ninguén sae ao arrastre.

Noite tras noite
podería ter guindado a poteira ao baleiro,
pero eu non son de calamar.

Noite tras noite
podería ter enfiado os meus vermes nun anzol,
pero eu non son de troita.

Noite tras noite
saín ao curricán buscar o meu bonito.

Para norte xa estou eu,
e no meu aparello,
ti.

A lóxica na era dixital

Pediume que lle botara unha foto e posou estudándome ben.

Por se acaso.

Logo non me creu cando lle dixen que na miña cámara non se vían as fotos por detrás.

Vense despois, tempo despois, en plásticos máxicos para a eternidade.

P.S.- Se a alguén lle sona esta neniña, que non dubide en preguntarlle se quere a súa foto, estarei encantada de facerlla chegar.




Foto: Sabela - Vigo, 2011

Logaritmo neperiano

Ela aparecéuseme como un problema sen solución, revolucionando toda a lóxica da física, cunha gravidade propia que aínda non sei ben se tiraba de min cara ao seu corpo ou me empurraba cara ao baleiro.
De toda canta beleza hai no mundo ela deu en buscar entre refugallos de laboratorio para me escoller, para deixarme descubrir o seu corpo de xeometría perfecta, un espazo entre X e Y de marabillosas e fluctuantes dimensións, onde os seos deixaban de ser factores numéricos, mesmo para un cateto coma min, onde o meu corpo feito hipotenusa tendía a infinito.
Ela era unha nova dimensión, unha personaxe máxica e fantástica capaz de ver o mundo a través dos ollos dun neno, de coidar coas apertas dunha nai e de loitar coa forza dunha muller. Por iso, comprender a súa mente era para min tan inacadable como resolver a conxetura de Poincaré (ai, Henri, moi só debiches de estar para dar cavilado tanto). O seu resultado era inconstante, a súa formulación voluble coma o máis inestable dos gases. Ela era un ser incrible, de risa constante, apertas de plumón e ideas de película. E eu crin que, se cadra, se daba coa súa estrutura molecular subatómica, non me sentiría tan pequeno ao seu lado.

Explícame que fas, dixo un día, quero entender os números.

Ingredientes para 2 comensais:


A soidade na cociña nunca foi soidade.

Traspasar a soleira cara ao reducido habitáculo imprégname de calma, ralentiza os meus movementos, dotándoos de suavidade. Na miña pequena cociña móvome lixeira coma se bailase. Pico, corto, removo coa delicadeza de quen toca con paixón unha fermosa peza ao piano.

Na cociña só existiamos eu e os meus ingredientes. Con eles, cociñaba felicidade, outorgándolles a personalidade do que me faltaba, creando historias máis ca receitas, cociñando a realidade para que semellase menos crúa.

Fotos

Foto: Sabela - Vigo, febreiro de 2011

contigo decateime de que eu non era dixital
na era dixital
e só ti podías darme corda

sen ti, velaríanseme os carretes a escuras,
sobreexpoñeríanseme os ollos á noite

pero estas aí,
e as fotos saen máis bonitas ca nunca
mesmo en rúas difíciles
mesmo en días pintados
reveladas en papel mate de apertas

as que nos demos,
as miles que nos quedan por dar.



Carrapuchiña está farta


Carrapuchiña corre que se mata, carreiro adiante, visiblemente enfadada.
Non sabe que é peor: que logo vaian dicir que andaba parándose coller flores ou que o lobo prefira comer á avoa primeiro. Acaso non sería máis lóxico, pregúntase, paparme a min, papar o da cesta e logo ir con calma papar á avoa?
Para colmo de males, a historia non cambia. Todos os días igual. “Que orellas máis grandes tes!”, terá que dicirlle, para logo escoitar “son para oírte mellor”. Si, home, si. Así, medran dun día para outro. Ai, pensa, se Darwin levantara a cabeza…

Udon


No fondo da cunca, un último fideo afogaba no caldo, desafiándoo, marcando a fin da pausa de comer. Observouno atentamente, como agardando que se esfarelase no líquido por si só; estralaría sonoramente e deixaría agromar na súa lene superficie flores de perfecto branco. A flor da cerdeira.
O fideo non agromou. Pendurouno no ar cos paus e, cando o comeu, comeuse a si mesmo.

O tráfico de Tokio apertoulle o nó da gravata e o aire acondicionado da oficina secoulle as bágoas todas, mesmo as que reservara para algún momento de felicidade no futuro.
Aquel cubículo era o seu futuro.
Yoshiro, sentímolo moito, pero imos ter que prescindir dos teus servizos de agora en diante.
Din servizos, pero é traballo. Digo traballo, pero é vida. Cando apartaches do camiño a persoas, soños e motivos polos que loitar, a silla xiratoria do cubículo é o teu fogar. Yoshiro, se ti só es o teu traballo, que es agora?

Pendurou a corda branca, un fideo máis, un último fideo afogando na pesada escuridade do apartamento. Dunha patada, a cadeira caeu en horizontal sobre o chan. Á súa nai dixéronlle que na corda había unha flor branca. Se cadra ese fideo si agromaba coma as cerdeiras.