Bo Nadal!

Coma quen non quere a cousa, marcho de vacacións de Nadal despois duns meses de blog maltratado.
 Gustaríame ter máis poemas e ilustracións cos que encher este recuncho meu, pero os quefaceres diarios e os compromisos escritoriles gañan na lista de prioridades.

Iso si, estes días din sacado algún momentiño para preparar os agasallos de Nadal da familia: aí vos deixo os materiais cos que estiven fedellando: tinta en degradados verdes, selos tipográficos e de adorniños, cinta washi navideña e o cordeliño que tanto me gusta. Aínda quedan cousas por envolver para levar a Cervo mañá, pero é que para min é un gustazo ver que todo está bonitiño e que aos agasallados lles gusta.

Venecia

Velaquí a última entrega das fotos da nosa viaxe:

A última parada en Italia da lúa de mel, despois de Florencia, foi Venecia.

Collimos tamén un tren e chegamos á illa polo que chaman a Via Libertà: unha ponte longuísima que só é carrís para coches e a vía do tren... ver ás gaivotas voar sobre o tren era un momentazo-zelda-spirit-tracks tremendo.

Frikismos aparte, chegar á cidade e cambiar as rúas con coches por canais con lanchas de góndolas fai que escape un sorriso. Ademais, en outono, parece que a cidade é ben máis agradable, aínda que a marea estea alta grande parte do tempo (e, en consecuencia, algunhas partes anegadas). Faise de noite cedo e a iluminación non é moi abundante, pero esta vila ben merece uns bos paseos.

Para min foi máis que inspiradora, coa súa atmósfera grisenta, coma Santiago na choiva, coas súas curiosidades coma tiradas dun conto e esa sensación de irrealidade. Ata o último día, o clima acompañounos e, malia o frescor do outono que xa se deixaba notar, disfrutamos de cada minuto da viaxe.

Florencia

E sigo coas fotos da viaxe! Xa sei que os contidos do blog están frivolizándose (que tampouco me quita o sono, se vos digo a verdade), pero haivos moito choio e sei duns cantos que prefiren que colgue fotos a esgalla pero que lle dea duro a iso de escribir :) En fin, sigo contando:

Na nosa lúa de mel, despois de visitar Roma, collimos un tren á belísima Florencia, onde pasamos dúas noites.

A cidade en si é preciosa, os monumentos están por todas partes e só camiñar pola zona do río xa é un pracer. O máis impresionante: a catedral. Para entrar nela hai que facer una cola de mil demos, e como o tempo non sobraba, tivemos que deixar pasar a oportunidade. Iso si, dende fóra, xa deixa a mandíbula frouxa!

Velaquí tedes unhas cantas fotos (si, estoume aficionando aos filtros, que lle vou facer). Espero que vos gusten!

O procurador de OVNIs



Xa está na rúa a Dot:52 e nela unha nova ilustración miña e un novo texto de Sergio (que ten un blog tamén, botádelle un ollo!).

Desta volta a idea foi sinxela de captar e imaxinar, pero o habitual formato horizontal toleoume uns cantos días. Ao final, decidín ceder ao que se reflectía nos meus miolos e tirar ao vertical, estreitiño, para que coubera o texto.

Roma

 A nosa lúa de mel comezou mooooi cedo. A viaxe polo menos. O martes erguímonos ás 4:30 da mañá, puxemos as farolas e subimos ao aeroporto. Primeira parada no aeroporto de Barajas (que agora é un centro comercial pero coa comida carísima, parece ser) e seguinte voo ás 11:55 cara a Roma.

Serei sincera e direi que, aínda que me gustou moito, me decepcionou un pouco. Se cadra puxera a cidade nun pedestal na miña cabeza, se cadra era mala época, pero o ruído, as masas de xente e esas cousas non son o meu.

Foron tres noites e dous días e medio de moito (moito, moito) camiñar, así que cundeu e disfrutámolo. Si, a pesar do ruído e da xente. Porque unha lúa de mel é para disfrutar, faltaría máis.

Por certo, entrei en modo friki e tirei algunhas fotos panorámicas e esféricas co móbil. Podedes velas neste enlace.

Outubro en fotos

Chamarlle "outubro en fotos" se cadra é moito chamarlle... Porque outubro, como xa sabedes, tívome ocupadiña ultimando detalles para iso de casar, e non hai fotos do mes agás polas do "evento".

Cris xa contou a súa crónica no seu blog de moda (grazas!), e eu algo da viaxe deixei caer por twitter. Pero bueno, para rememorar un día precioso (non só climatoloxicamente) e por aquelo de ter outro momento selfie, como din pola rede, aí van un par de instantáneas.

As fotos da viaxe déixoas para próximas entregas que, co voso permiso, virán pouco a pouco, segundo me vaia permitindo escaquearme o meu proxectiño... que xa está ben de tomalo con calma!

26/10/13



Entre a foto de arriba e a foto de abaixo hai case 4 meses e 24 días.

A quen vos diga que non se pode organizar unha voda en 4 meses e 24 días mandádesmos a min.

Nai e fillo

Xa está na rúa a Dot:51 e, coma sempre, podedes lela en Issuu aquí.

Desta volta, fixen o debuxo á man pero, dado o tamaño da folla, tiven problemiñas para escanealo con xeito (i.e. sen ter que facer un puzzle en photoshop) así que a calidade da imaxe non foi toda a que podería ter sido.

En fin, cuestións loxísticas á parte, saqueille unha foto para que se vira un pouco máis o detalle da acuarela que o escáner barateiro da copistería deixou polo camiño.


Setembro en fotos

Ultimamente vou tarde. Pero vou.
Desta volta, non poño excusas, só fotos.
Como vos dixera, estiven de vacacións. Aquí tedes algunha imaxe dos nosos días por Cascais, Sintra, Obidos e Aveiro. Dentro de pouco, tocan máis viaxes. Aí si que vai ser difícil escoller... Pero xa vos contarei.
Bo outono!

In absentia

Non é que estea eu vaga, é que estiven de vacacións. Bloguear dá máis que facer do que parece e non sempre é fácil seguir o ritmo, sobre todo cando hai mil cousas trotando pola cabeza dunha.

Será por excusas, eh?

O raposo da neve


Na neve porque si. Porque me apetece a min.

Ou porque eu quería facer un mapache pero nos bosquexos a cousa non me convenceu. A verdade é que teño certa debilidade cos raposos (decorativos, sobre todo, sirva de exemplo: 1, 2, 3, 4) e despois de pensar en cambiar ao raposo veume á cabeza esta canción e non houbo volta atrás.

O fondo recórdame ao xelado de menta (cousa boa). Penso que quedaría xenial cun marco negro lisiño.

Os raposos están feitos cun selo de goma vinílica (xa vos amosara aquí e aquí canto me gustou o descubrimento desa manualidade) e pintura acrílica. Están postos ao chou porque, despois de facer moitos números, me guiei pola técnica do "que carallo". E un deles, só un, está na neve.

Cervo xeométrico




Tiña eu teima de debuxar un cervo xa hai tempo.

Vin varias fotos e ilustracións en Pinterest para inspirarme, aínda que o resultado final non é a idea inicial. Estas cousas van cambiando e hai que facer probas, que se non, non se aprende. Eu o de pintar dentro das liñas teño que practicalo ben, a verdade :)

O resultado gústame, aínda que as cores non se aprecian ben na foto: teñen un brillo estraño (e con flash a cousa non melloraba).

Son só catro cores: carmín, verde, amarelo e azul, rebaixados. O que ía ser un fondo de anacos xeométricos tamén, pero en branco e negro, acabou sendo gris, texturizado un chisquiño con branco aplicado con pequenos golpes de brocha e pincel.

Gústavos?


Agosto en fotos

Estou de volta! Xa sei que dixen un par de semaniñas e aínda pasou case unha máis, pero o de descansar é un ben necesario. De feito, hoxe comezo as vacacións (e vaia falta facían). Podedes imaxinarme dando chimpos e con cara de lela. Dáme igual. Teño vacacións.

Peeeero iso non é motivo para non deixar programadas algunhas entradiñas das cousas que fun facendo, comezando, claro, polas fotos de agosto.

Un pequeno descanso

San Cibrao (Cervo). Post-maruxaina, 2013
Vou tomar un pequeno descanso. Penso que é merecido.

Son moitas cousas, moitas para min agora mesmo e todo á vez.

Xuntar contidos para este blog leva un tempo que nestes momentos debo empregar noutras cousas, así que, se me permitides, vou descansar da Gramática un par de semaniñas.

Virá ben para a inspiración, seguro, e terei cousas que traervos co "novo curso" (pódese deixar de estudar, pero nunca de medir o tempo en cursos).

De todos os xeitos, non marcho lonxe: podedes seguir léndome en twitter en @belukagramatica  e seguir as cousiñas do meu libro en @landereina.

Xa logo volvo.
Feliz verán!

Un vello mariñeiro

Un só. Non son catro metidos nun bote, pero xa me está resoando iso na cabeciña...

O outro día deume forte o mono de pintar e saín mercar uns cantos lenzos. Nunha oda ao consumismo artístico que ás veces me obnubila, volvinme á casa ben cargada con dous lenzos ben grandes e tres "pequenos" (esto é moi subxectivo, penso eu), bocetei un retrato de mariñeiro cos meus novos lápices moleskine (regalazo) e púxenme a "pincelear". Un día relaxado, mono satisfeito, Beluka contenta. Esta é a evolución e o resultado.

Un reino de bolboretas (iv)

Estou de vacacións pero non me esquezo da última entrega das miñas ilustracións para un conto! Se non sabedes cal é, aquí tedes o comezo da historia, aquí o making of da primeira ilustración e aquí a portada e unha mini ilustración para a primeira páxina.

Hoxe remato coas outras ilustracións, a ver que vos parecen. Todas están feitas coa mesma técnica que vos expliquei: debuxo a lápiz, entintado con rótring (aquí en Vigo chámanlles grafos, pero en mi vida, chico...), escaneo e logo color en Photoshop. As sombras fágoas en capas distintas usando "multiplicar" no modo de capa, e os trazados negros elimínoos para darlle bordes brancos a todo.

Sen máis explicacións innecesarias, aquí tedes o resultado!

Un reino de bolboretas (iii)

Non, non me esquezo do conto das bolboretas. Hai que ir pouco a pouco cos contidos, tampouco vos vou a saturar pero, como suporedes, xa está rematado e parece que o autor quedou contento!

Ademais das ilustracións a páxina completa quixen engadir algúns detalles: os separadores son pequenas bolboretas (nada incrible, hai pinceis de Photoshop que as fan) e na primeira páxina hai un paxariño:


Parece que son adicta aos pinceis con efecto acuarela. Non é verdade :)

Xullo en fotos

Agosto! Gústame agosto. Gústame, sobre todo, polo motivo egoísta de que comeza co meu cumple. E xa sabedes que me encanta o meu cumple. Este ano tiña pensado collelo libre, pero sempre hai cousiñas, como unha pésima organización das vacacións do 2013 e as necesarias pseudo-vacacións de traballar noutras cousas de rendibilidade a longo prazo. Pero aínda está por ver que trae agosto (aparte do de hoxe!), e non dubido de que será bo. Por agora, aquí está un chisco de xullo, en fotos.

A dor

Información
Praza Pública

Un reino de bolboretas (ii)

Aquí tedes a primeira ilustración rematada para o conto do que vos falei.

Lembrades o boceto? Pois despois de escanealo púxenme a darlle cor por partes:





Un reino de bolboretas

Por fin puiden organizarme un chisco e volver a poñerme coas miñas cousiñas de sempre. Unha desas cousas son unhas ilustracións para o conto que un avó fantástico lles escribiu aos seus netos.
Para min é un pracer ilustrar un detalle tan bonito e espero estar á altura. O primeiro medo é dar con como facelo, que estilo darlle, que técnicas utilizar... e todo isto sen complicarse moito tendo en conta as miñas carencias técnicas, claro!

No canto dunha porta


Deixamos marcas nos libros e nas paredes
e no canto dunha porta, un corazón.

Eu, que tan mal lembro todo,
sorrío ás veces sen vir a conto
e pregúntome se segue alí,
onda o salón de té,
onda as casetes roubadas,
onda as dentadas no cu.

Xa non te roio. Quédasme lonxe.
E os quilómetros non fan senón ferverme no peito
e eu, que tan mal me amoso toda,
sorrío pensando en contos
e pregúntome se son para ti,
coma sempre foron todos,
ou se dar o relevo a eses novos rostros que fixeches
con tanto agarimo como fixemos
no canto dunha porta
aquel corazón.

Normalidade


Despois de toda esta trasfega, volvemos á normalidade.

Aínda queda moito Landereina por compartir, pero esta Gramática miña xa ten ganas de volver aos seus contidos, aínda que vos avise de vez en cando das novas para que non vos despistedes.

Por iso, quero dicirvos que algunhas veces, se me seguides en varios medios, veredes que as cousas se repiten. Entendédeme: prefiro repetirme (a versión dixital de saír berralo á rúa) que calalo.

Tamén quero volver aos poemas, ás ilustracións e ás miñas cousiñas. O tempo non sobra, iso seguro, pero vai dando para todo, pouco a pouco.

Letra a letra, trazo a trazo, volvo á normalidade.

Ah, por se non volo dixen: Feliz verán!

Xuño en fotos

Estes días fixo unha calor do demo en toda Galicia. En toda? Non! Un concello poboado por irredutibles mariñaos resiste aínda e sempre ao nordés...
E digo "un" concello unica e exclusivamente porque a frase queda mellor. En Viveiro sálvanse un chisco. A Ribadeo non fun. Pero abofé que en Burela e Cervo ventou e fixo falta unha chaquetiña. Unha chaquetiña enriba do xerseiciño (de verán, tampouco vaiades pensar, peroooo...).
E, claro, á volta a Vigo o domingo o paso 1 foi quitar o xersei e o paso 2 foi quitar as medias. E non quitamos máis porque non se debe encoirar un pola rúa.

Como este mes xa vos ensinei fotos de Santa Tegra aquí e aquí, xa vos toleei co meu libro e ata vos ensinei a emoción de abrir o paquete, agora tócavos ver cousas de Cervo (San Ciprián, Rueta e a cabeza que apareceu do outro lado do noso muro).

Un león


Dáseme fatal dicir que non.

Tampouco vaiades pensar mal, pero é que ás veces me piden cousas ás que non se pode dicir non!
Iso si, co tempo, reducín embolaos, que xa me chega coas miñas cousas varias, e digo que non máis a miúdo.

Pero a isto non. A isto non se pode!

Este é o making of dunha ilustracionciña para o cuarto dun bebé guapo-guapo coma un sol. E unha oportunidade de facer caralladas co InDesign de novo!
Algún día aprenderei Illustrator e todo será máis fácil e artístico, hehe.

Por agora, esta é a miña última aventura cos vectores.

Mira, mira, ven

Nos seus beizos, non son ordes.
Son descubrimentos. Son soños.
E eles,
eles non son ilusos nin inxenuos.

Nos nosos ollos, os seus achádegos non deberían ser algo ordinario.
Deberían ser novas visións. Deberían ser ideas.
Porque nós,
non somos máis listos nin máis persoas.

Pobre do adulto que non mire,
que non vaia.
Pobre de quen non colla a un neno da man e abra os ollos tanto coma el.
Pobre de quen non siga a unha meniña e se anique para ver coma ve ela.

Ai! Coitada xente metálica, de miolo enferruxado
e cego corazón!



A fin do mundo

 
Gústame a fin do mundo
todas as fins do mundo

onde a terra se esquece no amplo mar
onde o vento bate ominoso e violento
onde  cremos saber que non remata todo
porque así nolo dixeron
e porque o vimos nun mapa.

Gústanme as fins do mundo
porque son poéticas.

Pero esta, esta gústame máis ca ningunha.

Porque nela acaba o mundo
e porque
nela
comeza

o futuro.



Maio en fotos

Non vou mencionar o tempo. Media fina, media gorda. Abrigo peludo, cazadora de choiva. Camiseta e punto, sacar xerseis da caixa. Ou si. Hala. Vaia tempo noxento! Que non vai haber verán? Bueno, podería ser peor. Pero é que non hai nin primavera, carallo! En fin, maio non estivo tan mal, mesmo parece que para esta finde nos vai dar tregua. Tamén deu para paseos e deu para unha finde de ponte en León moi ben aproveitada. E para algunhas fotos! Aí van unhas poucas!

Coliseo

Coliseo - Sabela González, Dot:49
 Desta volta, Sergio pasoume a primeira versión do texto con abondo tempo e puiden debuxar con certa calma. Tinta, escaneo en modo puzzle (o A3 non cabe enteiro, pero non se nota tanto, ou?) e pintado no Photoshop. Hai dúas versións de escudo... a ver cal queda mellor!

Aforro dicir que lle botedes un ollo á web, á revista e ao boletín? Non o creo...

Nuns días, nos puntos habituais, a nova Dot... con esta ilustración miña, claro :)

Choiva

Pecho os ollos e pérdense os sons da miña mente. Sigo oíndo a choiva caer, pero os coches que facían saltar a auga da carretera xa calaron. A choiva nunca cala. Fala cos cristais dos edificios, conversa cos escaparates, pégalle aos paraugas que a intentan evitar.

Enfádase. A choiva enfádase porque ninguén lle fai caso. I eu doulle a razón. Pecho os ollos e converso con ela, falamos da soidade, falamos dos demais, falamos porque ninguén sabe o que dicimos. Quero apertala, pero ela cae sobre min desfeita, báteme nas palmas das mans, abertas cara a ela, cara ao ceo que morre de envexa ao vernos.

Ven




Non hai noite máis longa ca esta.
Mesmo sen choiva,
mesmo sen tronos,
mesmo se amence e fuxe a lúa
esta noite será tan inmensamente longa
coma o baleiro desta cama,
esta fraga inabarcable, espida,
sen a túa pel, comigo,
sen o teu corpo, co meu.

Quero



Na profundidade dun peito
loito e latexo.

Quero sentir o gromo,
canto antes,
mais perdo folgos e pido,
en silencio,
que uses a túa visión de raios x
na miña fronte,
que te tornes Kitty Pryde
contra as miñas costelas.

Le, entre os labirintos da miña mente
regálame, regálate,
e fagamos que estouren os cránios máis duros
coas mans prendidas
e os beizos ocupados.



Feliz día das letras! :)

Remakes

Hai tantas cousas que pensei que lembraría vivamente
que non me molestei en gravalas a ferro nos miolos.
Síntoas coma o comezo dun libro,
esas liñas estrañas nas que me perdo irremediablemente
antes de dar coñecido aos meus compañeiros de viaxe.
Seméntanse dúbidas nos recordos,
fanse ficción,
e pregúntome en que quedarán,
co tempo,
cos remendos.

Un novo debuxo

Gústame moito debuxar con raias finiñas, supoño que vos daríades conta. Tamén me gusta facer probas de anatomía (unha nunca practica abondo a anatomía) así que me propuxen facer unha serie que comeza co debuxo que vos traio hoxe. Espero que vos guste!



Medran edificios



En Vigo, medran edificios.
Deles saen cámaras e faldriqueiras,
herrs,
gentlemans,
e,
supoño,
tamén
señoras.

Abril en fotos

Un mes máis fotografiado. Un mes de propósitos, tamén: propúxenme mover o cu e, polo de agora, estouno cumprindo. Axudou ese bo tempiño que tivemos, a pesar do refresque posterior que esperemos que traia unha boa primavera! Polo de agora, a primavera veu cargada de polen. Maldita. Pensando en positivo, que hai mellor que comezar un mes cun festivo que cae a metade de semana? Feliz semanus interruptus! Feliz día do traballo!

No salón da miña irmá


Familia - Sabela González

Igual que no meu salón colguei este Nadal un cadriño que fixen experimentando, polas mesmas datas de 2011 fixen este outro experimento, o agasallo que lles din a miña irmá e meu cuñado. Non sei se o colgaron xa, pero por alí o teñen. Para que lles lembre o deserto, pero, sobre todo, para que lles lembre a familia. Vai cun poemiña pequeno, cinco versiños (para cinco liñas) que o certo é que non lembro... Está onde é importante, onde o pode ler quen o ten que ler.
Seguro que hei facer máis, por agora, o tempo escasea. E iso, normalmente, é bo.

Feliz día do libro!

St. Georg im Kampf mit dem Drachen, Nikolaiviertel, Berlín :)


Máis selos

Pois intentei o que vos contaba, e penso que non quedou mal o resultado... Velaquí o selo co "logotipo" (ten que ir entre aspas, non hai que esaxerar) deste bloguiño meu:



Debuxando!

 Esta semana santa estiven coa familia toda e miña irmá tróuxome un regalo que-te-ca-gas. É un caderno para debuxar, grande, grande, encadernado artesanalmente en pel e con follas grosas e rugosas, perfectas. Directiño do Cairo, nada menos.

Por suposto quedei parva e dispúxenme a estrenalo pero "bien". Qué mellor que cun debuxo que tiña na cabeza rondando xa hai tempo.

Selos caseiros

O mes pasado apunteime a un curso de carvado de selos (así lle chaman, carvar!) na Craftytienda, na rúa Ecuador de Vigo. A tendiña está moi linda e teñen cousas de manualidades e fan talleres, aínda que a maioría de ganchillar e facer cousas con las e fíos, algo que a min, simplificando, se me da tirando a mal (por non dicir fatal). 

Espertar



Espertar - Sabela González, Dot:48

Xa está por aí, quentiña, quentiña, a Dot:48. Unha vez máis, vén cunha ilustracionciña miña: tinta e acuarela para un espertar colorido. E para o texto de Sergio, claro.


Marzo en fotos

Vai aló marzo e co das actualizacións semanais semella que o tempo pasa aínda máis axiña... Será tamén polas cousas que hai que facer. E non lle quito culpa ás vacacións, que as houbo. Nin á choiva, que por moito que me guste (que me gusta) xa me cansa.
Sen escusas, un mes máis, en fotos.

Un mundo para os que cren

O  neno quixo chamar á armela que penduraba da parede.
Pica, pica na porta a ningures, riron todos a esgalla.
De pé na caixa de madeira,
bateu o petador contra o cemento
e a multitude riu,
sinalando cara a embaixo,
cara a el,
colorado e indefenso ante a burla.
O neno enrugou a cara toda,
cellas, beizos e fuciño,
e quixo que desaparecesen.
Pica, pica a ver quen che contesta.
Con forza, con carraxe,
o neno bateu a aldraba indignado,
fitando atento o aceno grotesco do rostro felino que a suxeitaba.
O cemento renxeu,
o mundo abreuse en dous
e a xente botou as mans á cabeza e correu coma nunca correra,
esparexándose pola praza,
berrando,
esvaecendo.
O neno sorriu
coma el tampouco nunca sorrira,
coas cellas, cos beizos e co fuciño,
e cun só paso adiante
chegou a ningures.

E dálle cos gin tonics

As luces da cidade cantáronlle as boas noites
e el ergueuse para ir mexar.
Era a terceira copa,
a cuarta,
a segunda,
e ningunha semellaba rematar.
O xeos permanecían enteiros,
sólidos,
insolentes,
marmóreos ao remexer a mestura co dedo
(merda pa' as palliñas).
Só 3 mississippis de whisky
arremuiñados na tónica,
por riba doutros 3,
en vaso baixo.
Era a primeira copa,
a quinta,
a milésima,
e tropezou ao ir mexar.
As señoritas
de longos escotes
de longas pernas
de longos cabelos clónicos
engurraron o fuciño coma se non fose guapo,
(homenomejodas)
apartaron cadanseus gin tonics do camiño,
(e dálle cos gintonis)
non os fose verter o moi preas.
As luces do baño murmuráronlle un "vaite deitar"
e el botoulles a lingua.
A man sobre a parede esquivaba as manchas visibles,
a man sobre a pirola debuxaba o seu nome na avellentada louza.

Lagarto, lagarto

Andy DuFort via Pinterest

"A inspiración só vén cando estou triste", dixo o lagarto.
 Eu rin, refunguei, rosmei retrancas e non souben asentir.

Era un feito no que eu dera en pensar varias veces, tras centos de páxinas debuxadas con bágoas, tras iluminacións pasaxeiras con máis sorbeduras de mocos que sorrisos, pero xa non estaba disposta a crelo certo.

"Pero é que cando son feliz, non vén a inspiración", dixo o lagarto, e falaba de amor.
 Eu dubidei, funguei e admitín que, afogada como estaba co corazón a rebordar, enchía menos páxinas ca antano.

Con todo, as páxinas semellaban meirandes, máis completas, vivas.

Non lle souben dicir a verdade. O lagarto non a quería oír, non a precisaba. Porque ao lagarto lle gusta crerse triste e ter escusa para prepararlle un té á súa inspiración. A miña, cando vén, sempre me pilla a pobre sentada, traballando.

Febreiro en fotos

De verdade que xa rematou febreiro? É marzo, vai achegándose a primavera e eu coma se viñese de comezar o ano... Así non se pode. Polo menos fixen algunhas fotiños! Estas son as que máis me gustaron. Porque me gustan as pintadas, as portas e os zapatos :)

Mans

Mans - Sabela González, Dot:47

Xa está na rúa a nova Dot. Coma sempre, pódese descargar en Issuu neste enlace. Desta volta, o tempo obrigou a mesturar fotos e debuxos, pero a verdade é que, a pesar das présas, gustoume como quedou.
Iso si, non me comparedes coas ilustracións de Nuria Díaz, que pon imaxe á portada deste número. É unha ilustradora da que xa vos falei, pero nunca está de máis lembrar as cousas cando molan tanto, verdade?


Xaneiro en fotos


Un dos meus propósitos de aninovo é sacar máis fotos. Xa é febreiro e por agora parece que o propósito aínda non esvaeceu... Esperemos que siga así! Velaquí o meu xaneiro. Espero que vos guste.