O home de vinilo

O home de vinilo é mouro coma a noite.
Un suco finísimo percorre o seu corpo
da cabeza aos pés,
e agocha melodías, ritmos e sons que ninguén coñece.
O home de vinilo vive baixo a cabina do dj,
nun buraco acolchado con teas e coxíns
para non raiar as súas pistas contra as esquinas.
Os sábados á noite,
senta nunha butaca verde,
sorbe whisky con coca-cola por unha palliña
e escoita atento as sesións.
Cando é hip-hop,
dá co pé no chan.
Cando é minimal,
move a cabeza e sorrí,
amosando unha galleta vermella de Television Records.

A silueta perdida

En xaneiro a area é case sempre un lenzo en branco.

O outro día, metín as miñas pegadas nunha bolsa de plástico do Froiz
e fun poñelas ao Morrazo.
A aquela praia, destas praias de ría... non coma na casa.
Na casa, á fronte, só hai mar,
(e o faro que pintou meu pai)
e máis aló, supoñemos, ingleses e irlandeses
(seica).
Coloquei as pegadas na area pragada de puntillismo de choiva.