Un bosque de tellados

A cidade transformouse baixo a miña ollada,
baixo a choiva e baixo o musgo dos tellados.
As chemineas comezaron a berrar segredos,
aproveitando o repicar da choiva na lousa,
e contáronlles aos gatos a historia de cando abrín o peito.

Faláronlles da cremalleira enferruxada que me surca a pel,
dixéronlles que ten un candado,
un pecho cunha combinación que ninguén sabe
e que ninguén pode lembrar se eu non quero.

Contaron de aquel día,
o mesmo día que baixo outros tellados
sucedían historias máis interesantes
e sobre outras rúas paseaba xente máis importante,
o día que che amosei a miña cremalleira enferruxada
e abrina só para ti.

Agardeite facendo largos nunha copa de mencía

Cando chegaches, o cuarto estaba en branco e negro,
soaba Koko Taylor,
a luz era tenue
e eu levaba aquel vestido dunha peli de Hitchcock
(dunha calquera).

Tardei un anaco en colorear a estancia,
e ti agardaches á porta,
nun Porsche 911 do 69
co motor en marcha.

Eras Cary Grant e eu...
eu era algunha muller máis fermosa,
máis esbelta,
máis elegante.

Medio quilo de laranxas


Eu ao que ía era mercar medio quilo de laranxas, pero debinme confundir de sitio.

Non sei como, porque aquelo non parecía unha froitería por ningún lado. Era unha sala de espera incrible e horriblemente branca, non moi grande, con cadeiras de plástico azul e unha porta cun letreiro ao fondo. O tubo da luz parpadeaba, seguramente por un problema no cebador, como di sempre a xente cando parpadea un neón.

Por aquelo da curiosidade e por comprobar que efectivamente non estaba na froitería, fun ata a porta e lin “Pase sen chamar”. E non mo digas dúas veces.

“Meniña, que queres?”, dixo, tras uns lentes pequenos, un home cano e medio calvo con bata de médico (do cal unha deduce que é un médico, mesmo se non ten probas reais).

“Eu... eu ía... mercar laranxas...”, dixen, non sen me avergonzar.
“E tes cita?”
“Para mercar laranxas?”
“Tanto ten, tanto ten”, dixo, abaneando a cabeza, “senta”.