Pour qu'on y reste

Se o frío non che encolleu as dedas

é que non vai abondo.

Se cadra escorrentámolo

con café

con apertas

con whisky

con palabras

con olladas

nun bar de tenue luz amarela

e cabichas no chan.

Parei o tempo e mireite dende outros ángulos.

Porque hoxe é inverno

Porque hoxe é inverno

os espellos reflicten néboa.

Na miña rúa só pasan homes con gabáns

todos teñen a mesma cara

todos se saúdan cun aceno da cabeza

todos levan maletíns de coiro

cheos de reloxios.

Os tellados detrás de Manuel Núñez

estanse convertindo en París

e os homes dos gabáns non tardarán en asaltalos.

[18ème arrondissement.

montmartre.]

Isto, iso, aquilo

Douche dúas oportunidades.

Tes que adiviñar
que me fai rir
que me fai chorar
que me fai calar

Iso pasa pouco, xa o sei.

Sen chumbo

Dende onde te miro, dáme o sol nos ollos e éntrame o frío nos ósos.

Dende aquí, non me oes, así que berro.

Dende aquí, non me ves, así que lanzo fotos feitas avións de papel.

Onde estou hai remuíños de voces e estrondos de teclas.

Qwertys no rural.

Onde estou choven olladas, estrelas e xeada.

Vixíame Orión.

Coma sempre.

Póñoche outra?

A primeira era

A primeira era a que esculpía letras en porexpán.

Gardábaas nun cuarto poerento, algunhas apiladas, outras estradas sen máis.

Ás veces formaban sílabas, palabras.

Se cadra se marchara de vacacións volvería para atopar poemas engarzados ata o teito.

Pero nunca marchaba de vacacións.

Cando remataba de redondear os bordes das letras, pintábaas de negro.

A última quedara con regueiros grisentos.

Pero moitas tiñan regueiros de pintura corrida.

Sería das bágoas. Sería do sol.

A vulnerabilidade da noite

Esquecín a coraza na casa e saín en carne viva.
Foi estrañamente agradable sentir o vento entre os tendóns.
Mesmo me detiven un anaco a observar cómo se contraían os músculos, húmidos e rosados.

Cando un esquece a coraza deixa máis que pel ou ferros.
Deixa as armas, coma se o resto do tempo foramos amazonas, guerreiras, murallas de granito protexidas por arqueiros.
Deixa o valor e a mercromina.
Que a mercromina cura todo.

Pero sinte tan fortes os bicos coma os puñais.
Sinte coma se fora do revés.
E as cóxegas no estómago son tornados de ilusión.
E as caricias son terremotos de pracer.
E os bicos no pescozo son xemidos atronadores que che piden que non pares.

Non pares.
Que esquecín a coraza e son vulnerable.
Non pares.
Que te sinto tras as veas, atrapado en mín.
Non pares.
Que mañá poida que non a esqueza.

E poida que un arqueiro me defenda de ti.
Mesmo se eu non quero.

Quero un

Se non fora de louza tería sangue no canto de letras esmaltadas.

Viría de serie con vísceras que me latexasen e me fixesen funcionar.

Un estómago que encher. Un intestino que baleirar.

Se non fora brillante por fóra podería selo por dentro.

Pregúntome se venderán en liña bágoas,

uñas que medren,

corazóns.

E se hai páxinas de contactos para atopar quen lles dea corda.

Papel Cebola

A miña pel é de papel cebola.

Podes percorrer o camiño das veas co dedo

por todo o meu corpo

esquiva os lunares, as cicatrices, as marcas.

A miña pel é de papel cebola.

Podo verte cos ollos pechados,

pode delatarme o corazón

se o ves latexar, con forza, brillando baixo o transparente peito.

Caixas de min

Agochei palabras debaixo da alfombra.

Nuns días marcho e, para a mudanza,
terei que agochalas nunha caixa de zapatos.

Como todo. Como a colección de posavasos.

Logo a miña caixa de palabras e eu volveremos.

Aí.

Uns días.
Eses días terei que abrila varias veces.
Atarei unhas palabras a outras e farei colgantes de agasallo para amigas,
outras heinas coser e facer camisetas de moda.
Tamén as pegarei en tarxetas de aniversario,
en libros
e no corpo.

Cun par de bicos adheriranse perfectamente,
negro sobre branco,
times new roman no embigo
e confesións en arial nas fazulas.

Nuns días marcho e, para a mudanza,
levo apertas en mochilas e bicos en maletas.
Levo ganas de volver nos pés,
aos que lles pesa a incertidume de a onde van.

Mentres vaian,
e teña mochilas,
todo irá ben.

O baúl

Ela regaloume un agarimo e metino nun baúl.
É un baúl de letras que raspan as mans ao rebuscar,
pero as feridas logo non proen nin doen,
semellan sopros, aloumiños, bicos tenros.

De súpeto,
botei de menos envolverme en sabas de apertas,
durmir en puzzles, rir sobre a escuma dunha caña ao sol.
Se cadra,
no fondo do baúl quedara algún bico tenro para lembralo.

Busquei entre as letras ata atopalo.
Co b
fixen un caramelo,
co i
prendín unha candea,
co c e co o
montei unha cunca.

A tenrura foi entón fume de café quente
e vinte nas ondas coma un espellismo.
Saudei coma man e sorrín,
pero non me viches.

De súpeto,
botei de menos envolverme en edredóns de bicos,
Se cadra,
xa non me ves.

As miñas ideas

Uns días revólvense as ideas e outros póñense en fila e agardan o seu turno.

Deixei correr a auga da ducha mentres lavaba os dentes e o espello amosoume unha caixa torácica baleira.

Sei que non está baleira, díxenlle, amósame a cabeza.

Na superficie cristalina reflectíronse rostros, lugares, un remuíño de elementos indescritibles na miña fronte. Unha desorde aterradora, un novo caderno mental de historias, pensamentos e problemas esaxerados. Abaneei a cabeza con pesar e metinme na ducha.

Por que o fas?, díxome tras a cortina. Por que lle das voltas a todo?

Non o poido evitar, respondinlle á miña personaxe, non poido evitar pensar!

Xa somos moitos aquí dentro, sabes? E se temos que enfrontarnos tamén aos teus problemas e loitar polos teus desexos non imos dar feito.

Asomei a cabeza chea de escuma pola cortina. Mirábame dende o bidé, sentada. Era estrañamente semellante a min, pero máis dereita, ben peinada, sen bolsas baixo os ollos. Espreitábame agardando unha resposta que non me deu tempo a dar.

Nunha rúa

Na escura esquina, iluminada só por un farol parpadeante e epiléptico como nas películas de misterio, acendeu un pitillo e logo mirou ao seu redor. A azulada escuridade das rúas, húmidas, tremendo ante o reflexo das poucas luces que ousaban erguerse na noite, estaba baleira. Só ela. De pé. Calada ata os ósos, incapaz de diferenciar entre choiva e bágoas no seu rostro.

Botou a andar cara ao ningures de diante e os seus pasos resoaron e crearon ritmos acompañados de salpicaduras dun ton agudo. Plom (pshtí, pshtí), plom (pshtí, pshtí). Ese era o son da rúa, a rúa que vía a duras penas, a través de entrepechados ollos, a través de bágoas, pingas de choiva e fume gastado de absurdas necesidades e preocupacións.

Cando xa avanzara varios metros e sobrepasado uns cinco coches aparcados, dinme conta de que as miñas protagonistas sempre son mulleres. Cambieille o longo abrigo por unha cazadora de coiro de aviador; quiteille os tacóns para convertilos nuns zapatos clásicos, de sola, dunha cor marrón clara que coa choiva se escurecera. Acurteille o pelo e transformeille o rostro no dun home novo, engadindo unha suave barba de tres días.

Na rúa, só estaba el. E el non choraba. Apartaba a auga dos ollos co dorso da man e fumaba só por costume. El camiñaba con rumbo, cara ao local onde o esperaban os seus amigos, baleirando copas de ron e enchendo cinceiros.

They will see us waving from such great heights...

Oíno asubiarme ao oído. Asubioume o estribillo de Such Great Heights e namoreime nun segundo. Latexábame o estómago só de pensar qué máis me podía asubiar. Se cadra tararearíame, ou mesmo cantaría... Si, algún día el podería ser o que me cantase algo de David Gray ou ata Overlap.

Sorrín tanto que se me abreu a cabeza. Pecheina rapidamente para que non se decatase de que son unha extraterrestre. Aínda non sei se lle gustan as extraterrestres azuis. E fun cara a el, cara o seu asubío, co ruído das ondas de fondo. Un camareiro no medio da nada tirou unha caña e salpicou escuma coma se fose neve. Un mineiro nunha alcantarilla fixo bailar a súa cabeza, creando co seu foco incribles xogos de luz no ceo coma se chamase a Batman. El abriu os brazos e sumerxinme de cabeza na súa aperta. Soaron vítores, aplausos e ovacións, caeron serpentinas e confeti, e unha banda de música con majorettes tocou unha canción.

El sorría tanto que, se fose un extraterrestre, abriríaselle a cabeza. Bicoume e tarareoume The New Year dentro da súa aperta. E eu si que me sentín diferente. Tanto, que non me importaba ser azul. Tanto, que me latexaron os poros e me suou o corazón. Tanto, que saquei unha polaroid chiscando un ollo. Pero non lla ensinei. Gardeina na boca ata máis tarde e logo escondinma na cabeza. Segue aí. Así ás veces míroa e oio cómo me cantaba ao oído.

Fuga

Tiven que poñer un tapón na tempa.

Estaba segura de que se me perdera algo. Poida que me dera conta tarde de máis... Polo chan había datas de aniversarios, números de teléfono e unha receita de biscoito. Tireime de xeonllos e comecei a facer un montonciño de recordos e datos. Baixo o sofá chegaran algunhas fotos comprometedoras e preto da tele, unha película do verán pasado.

Como non sabía se os recordos se poden mover, collín unha bolsa de conxelados das grandes para metelos todos e que non fuxisen outra vez. Revisei o salón de arriba a abaixo, movín os mobles, faltaba algo... Acabei derrumbándome no sofá, aferrando a bolsa de conxelados con todas as miñas forzas.

Na miña tempa esquerda, o tapón de cortiza vibraba. Había que facelo moi rápido ou poderían saírme máis cousas. Roín a esquina da bolsa e apretei o buraco con dous dedos. Era unha desas ocasións nas que faltan mans. Como quitar o tapón e introducir os meus recordos coa miña manga pasteleira improvisada sen que escapasen máis? Pois rápido e con coidado. Apretando a bolsa con firmeza e pechando os ollos con moita forza para aspiralo todo para adentro. 29 de xullo de 1981. 4 de maio de 2006. 655678906. A túa cara ao sol. Os meus beizos no teu pescozo. Unha viaxe á casa no meu coche. Tapón outra vez.

Que susto. Máis tarde, heille poñer unha tirita. Pero primeiro teño que atopar as túas mans.

Acuarelas

El vía as cousas dunha forma diferente. Cando me miraba a min, vía unha bailarina de circo saltando cos seus leotardos rosa arredor de oito caniches. Eu estaba segura de que a bailarina estaba gorda e non me gustaba. Pero eu era imbécil.

El vía as cousas dunha forma mellor. Encendía os pitillos cos ollos mirando a extraños e sabía en que tipo de frasco gardaban as súas bágoas.

Oía música nas farolas estropeadas e cando se lle queimaban as torradas, tiñan debuxos de Picasso.

El vía as cousas dende outro sitio e nunca puiden descubrir dende onde. Sorrinlle coma se o soubese para poder subir as escaleiras tras el. Porque aínda que eu fose imbécil el vía bailar as palabras e iso volvíame tola.

Levoume ao seu cuarto por un laberinto. Cando chegamos, na súa cama había un horrible desorden de letras e tivemos que darlles patadas para tumbarnos. Comeume e chanteime un i nas costas cando me corría.

El vía as cousas dende outro ángulo e, pola mañá, os meus caniches e eu encendimos un pitillo nas súas pestañas e fúmonos en silencio.

O cuestionario Proust

Xa que tantos se animaron, éntrame o gusanillo... Aínda que non me conviden, poido facelo igual?

*Editado (2014): Non lembraba ter feito este cuestionario (con convite "a título póstumo" vía Cómputo de Fantasmas) cando Ramón Nicolás me convidou a facer un novo. É curioso ver que respostas permanecen, cales cambian e, sobre todo, que soños se cumpren.

1. se.-

Os seus bicos ás veces eran de pedra e mancaban.
Aínda así, había a quen lle parecían de algodón de zucre.
As súas mans ás veces eran tormentas do deserto e raspaban.
Aínda así, podían parecer sabas de seda.

Eu deiteime a ollar as estrelas e ela faloulles.
Eu respirei o aire da noite na praia e ela chamou ao sol.
Cargou as pilas, eu vin como se ía enchendo dun fluído verde fluorescente,
mentres eu ardía sobre a area, colorada e suorosa.

Busquei un parasol baixo un corpo suave,
arrimeime coma se precisase unha manta.
Ás veces, o parasol era unha espiral moi profunda.
Aínda así, había a quen lle parecía unha cama morna.

Esperei a que a brisa calmase a calor da miña pel, do meu interior.
Esperei a que se desfixese a espiral do parasol para darme sombra.
Ás veces, o pensamento era un mar profundo e revolto.
Aínda así, había a quen lle apetecía un baño.

3...

En cada pinga de choiva hai un pensamento meu

e hoxe houbo tormenta.

Inundei o asfalto de ideas,

coma se a miña pel fluíse baixo as rodas dos coches.

No teatro da miña fronte o sol substituíu aos faros.

Sorríchesme dende o meu recordo,

mentres, sobre a area, eu debuxaba o meu plan de futuro,

mentres, sobre as ondas, o mar dicía que aínda era abril.

En cada ráfaga de vento hai un recordo do mar
e eu gárdoos en caixas,
tralas pálpebras, en pinceis,
coma se as miñas mans bailasen sobre o lenzo.
Na pantalla das miñas pupilas debuxo amigos.
Sorrinme dende o meu recordo,
mentres, no meu vaso, soan gargalladas,
mentres, na cidade, planeo o meu retorno.

eu

ousase algunha tebra erguerse sobre min

que forza había apañar 

para combatila

?

                                  eu

que

             non

             son

quen

de,a máis lene(sabe cal,fíxoa)sombra

escorrentar

                                  eu

?

que 

             son

un estoupar de verbas,silencios,

de dedos morriñentos

                                   e beizos(coñéceos,bicounos)húmidos

                                   doio/dóeme

                                   sando/sáname

ousase non sentir

                                  eu

?

que

                había de ser

?

ousase es

              quece

              rte

                                  eu

?

                    non

                     había ser             eu

Hai xente que non entende os significados das formas

 


(tanto ten. non é para eles)

pola presente manifesto a miña liberdade.
liberdade para sentir e expresarme.
declárome ser pensante e expresador,
dona do meu corpo e dos meus pasos,
veñan os camiños que veñan.
son, sinto, penso e fago.
erro e acerto.
amo, odio, vexo, oio, digo, choro e berro.
son.

Un no peito

Tiña furadiños polo corpo e asubiáballe o aire ao pasar por eles.

Ás veces tapábaos con algodón, ás veces con corchos.

Outras, parábase a escoitar ata atopar unha melodía

e acompañábaa abaneando a cabeza.

Cando abaneaba a cabeza pechaba os ollos.

Cando pechaba os ollos ás veces sorría.

Se soase unha voz para acompañar a melodía...

Se soase, sacaría o algodón do furado do peito.

Ése era o que máis picaba.

Bicos

hai bicos de bos días e bicos de boas noites

hai bicos nas meixelas e bicos nos beizos

hai bicos húmidos e bicos mornos

hai bicos con apertas
hai bicos apaixoados

hai bicos de despedida

hai mil sitios de min que poderías bicar

probaches todos os bicos

devólvemos

menos un

Fadas

Houbo unha vez un príncipe que vivía nun castelo ao pé do mar. Pódelo imaxinar coma un príncipe azul loiro vestido de prata e ouro, pero en realidade non era así. Eu imaxínoo castaño e sorrinte, falangueiro e ben vestido, coas apertas fáciles e os bicos lixeiros.

Un día, atopou unha fada nun narciso do xardín. Falaron e riron e deron voltas pola herba. Deron en verse tódolos días e quedaron en xogar con rosas vermellas e pingas de choiva.

Pero os príncipes e as fadas non poden adicarse só a xogar. Ao príncipe comezou a medrarlle a cabeza e a inflárselle os miolos de cousas que pensar, a fada tivo que facer as maletas e voar.

As pombas mensaxeiras non abondaban, e doíalles todo coma se as rosas das que falaran lles chantasen as espiñas no estómago. E un día, a cabeza hinchada do príncipe fixo "pum". Abréuselle un furadiño ao pé da tempa, escaparon dous pensamentos e entraron catro máis.