A miña pel é de papel cebola.
Podes percorrer o camiño das veas co dedo
por todo o meu corpo
esquiva os lunares, as cicatrices, as marcas.
A miña pel é de papel cebola.
Podo verte cos ollos pechados,
pode delatarme o corazón
se o ves latexar, con forza, brillando baixo o transparente peito.
¡E volviches! ¡Que ben, cebolón meu!
ResponderEliminarQue ledicia a túa volta!!. Fermoso percorrido pola pel e as súas funcións...
ResponderEliminarUnha aperta grande de benvida.
:)
Tan transparente?, non sei... pero de seguro que es quén de emocionar ata a bágoa... coma a cebola...
ResponderEliminarPor fin, mi niña, por fín.
ResponderEliminar(Qué lindo ser de papel cebolla)