O baúl

Ela regaloume un agarimo e metino nun baúl.
É un baúl de letras que raspan as mans ao rebuscar,
pero as feridas logo non proen nin doen,
semellan sopros, aloumiños, bicos tenros.
De súpeto,
botei de menos envolverme en sabas de apertas,
durmir en puzzles, rir sobre a escuma dunha caña ao sol.
Se cadra,
no fondo do baúl quedara algún bico tenro para lembralo.
Busquei entre as letras ata atopalo.
Co b
fixen un caramelo,
co i

prendín unha candea,
co c e co o
montei unha cunca.
A tenrura foi entón fume de café quente
e vinte nas ondas coma un espellismo.
Saudei coma man e sorrín,
pero non me viches.

De súpeto,
botei de menos envolverme en edredóns de bicos,
Se cadra,
xa non me ves.




4 comentarios

Cóntame!