Porque hoxe é inverno
os espellos reflicten néboa.
Na miña rúa só pasan homes con gabáns
todos teñen a mesma cara
todos se saúdan cun aceno da cabeza
todos levan maletíns de coiro
cheos de reloxios.
Os tellados detrás de Manuel Núñez
estanse convertindo en París
e os homes dos gabáns non tardarán en asaltalos.
[18ème arrondissement.
montmartre.]
As bailarinas mortas sairán do Moulin Rouge
(aló pola Ronda de Don Bosco)
correndo,
axitando plumas e sosténs
e abrirán os peitos sanguiñolentos
baleiros
e pediranlles reloxios
que lles devolvan o ritmo
que accionen as pernas
que substitúan os corazóns que perderon
nunha partida de póker cando querían gañar diamantes.
Os peitos péchanse con candado
e os homes dos gabáns gardan as chaves nos maletíns
antes de subir aos tellados
detrás de Manuel Núñez
en París
Antes de xogar á brisca con cadáveres
e ao xadrez con magos
apostando os corazóns perdidos
das bailarinas mortas do Moulin Rouge.
(aló pola Ronda de Don Bosco)
correndo,
axitando plumas e sosténs
e abrirán os peitos sanguiñolentos
baleiros
e pediranlles reloxios
que lles devolvan o ritmo
que accionen as pernas
que substitúan os corazóns que perderon
nunha partida de póker cando querían gañar diamantes.
Os peitos péchanse con candado
e os homes dos gabáns gardan as chaves nos maletíns
antes de subir aos tellados
detrás de Manuel Núñez
en París
Antes de xogar á brisca con cadáveres
e ao xadrez con magos
apostando os corazóns perdidos
das bailarinas mortas do Moulin Rouge.
Acabo de descubrir este blog e vexo que virei máis a miudo.
ResponderEliminarGustoume este poema. Hai versos fermosos e poderosos nel, como os que lle dan comezo.
Noraboa.
O ratón viaxeiro do meu ordenador vaime levando clica aquí e clica alí, de un blog a outro, e así vou coñecendo sitios novos, coma este que me encantou, un poema fermoso e ben escrito, Teño que ler máis.
ResponderEliminarPoñereite nos meus links. Un saudiño.
porque hoxe e inverno, e por moitas cousas máis, voltei... espero que por moito tempo...
ResponderEliminarbicos
Aquí en Madrid é frecuente ver a ises homes con gabáns no outono, e sempre que me atopo algún deles coincídeme que chego tarde a algún sitio.
ResponderEliminarSabes, creo que Magritte tamen sabía deles, pintounos nalgún cadro... Golconde se chamaba, creo...
Fermoso este poema latexando nun Vigo/París máxico/onírico, de gabáns e bailarinas.
ResponderEliminarE interesante este blog que non coñecía e que irei lendo e saboreando pouco a pouco.
Unha aperta.
Que non se pechen os peitos, que se enchan de ar e vida...
ResponderEliminarUnha aperta grande.
:)