Dende aquí, non me oes, así que berro.
Dende aquí, non me ves, así que lanzo fotos feitas avións de papel.
Onde estou hai remuíños de voces e estrondos de teclas.
Qwertys no rural.
Onde estou choven olladas, estrelas e xeada.
Vixíame Orión.
Coma sempre.
Póñoche outra?
... e poñerás.... pero sen chumbo, que levo o coche...
Aquí hai rebumbios de xente-globo.
Nenas nas nubes de perfil.
(¿Que pasa se as pinchas?)
Hai quen hoxe suma coma mín de novo
2+6=5+3
[felicidades]
[felicidades]
Hai detectives con gabáns que sospeitan de mín.
Fuman pipas de marihuana e pensan que estou a bailar.
Non, señor, eu non lle bailo.
Hoxe non.
Outro día.
Sobre a area.
Con zapatos novos, se cadra.
Con zapatos novos, se cadra.
Envolta en ti.
Oíches iso?
Terei que berrarcho.
Velaí vai outra foto.
Gárdame un mimo e levareiche máis.
Fotos: Raquel Campos
Eses avións, si, tan febles así como son, de papel, lixeiros... fanse notar moito, a verdade.
ResponderEliminarEsa frase final...un abrazo, Beluka.
ResponderEliminarmimos os que queiras, pero si dame mais....poesia
ResponderEliminarque intensidade na mirada!!!
impactantes apertas
Encantoume. A partir de agora pasarei sempre por aqui
ResponderEliminar