De cando me deitei nunha rocha

Ao pé do cole ao que ía de pequena había (non fun comprobar se aínda a hai, pero dubídoo moito) unha rocha grande. Era unha pena amarelenta, granítica, abondo lisa e cando facía sol estaba morna. Ao seu carón, na primavera, amoreábanse os dentes de león (mexacáns, seica) e coa herba verde brillante arredor a estampa era deliciosa. 

Moitas tardes eu quedaba no cole mentres a miña nai remataba cousas do traballo. Un colexio ten infinitas aventuras, crédeme, dende a biblioteca ás aulas, pasando pola sala de profesores. O ximnasio adoitan pechalo, iso si, e por moito que daquela me fastiase agora teño que darlles a razón aos adultos. Non pechan sempre o cuarto da fotocopiadora. Aí o deixo. 


Como o sol na Mariña non se prodiga moito, as tardes mornas da fin da primavera hai que aproveitalas. Un día, a min pareceume unha idea xenial deitarme na rocha grande, coma un lagarto. Boteime boca arriba e pechei os ollos, aquecendo encantada.

De súpeto, unhas nais alporizadas sacáronme dos meus pensamentos. As pobriñas preocupáranse, seica, pois ao parecer non é normal deitarse nunha rocha e pechar os ollos, coma se a unha lle pasase algo. Miráronme abaixando moito as cellas e recriminaron a miña ousadía. Nunca cheguei a entender que raio fixera eu de malo deitándome na rocha grande.

O outro día, lendo as reflexións de autocoñecemento da miña amiga Ana (aquí, si, ide, ide e gardádeo, logo volvedes) dinme conta de que hai quen tardou en decatarse, se é que se decatou, de que pode deitarse nas rochas coma os lagartos. Hai xente que non sabe que pode cantar pola rúa e choutar nas pozas. Hai xente que ten tanto medo a non cumprir o que se espera dela, a saír do estándar co que con tanto afán nos bombardean, que descoñece como ser feliz. É máis, descoñece que ten dereito a selo.

Velaquí a miña mensaxe: a vosa felicidade tedes que coñecela vós, procurala vós e conseguila única e exclusivamente para vós. E deitádevos nas rochas coma os lagartos cando saia o sol.

Ningún comentario

Cóntame!