Ao pé do cole ao que ía de pequena había (non fun comprobar se aínda a hai, pero dubídoo moito) unha rocha grande. Era unha pena amarelenta, granítica, abondo lisa e cando facía sol estaba morna. Ao seu carón, na primavera, amoreábanse os dentes de león (mexacáns, seica) e coa herba verde brillante arredor a estampa era deliciosa.
Moitas tardes eu quedaba no cole mentres a miña nai remataba cousas do traballo. Un colexio ten infinitas aventuras, crédeme, dende a biblioteca ás aulas, pasando pola sala de profesores. O ximnasio adoitan pechalo, iso si, e por moito que daquela me fastiase agora teño que darlles a razón aos adultos. Non pechan sempre o cuarto da fotocopiadora. Aí o deixo.
Como o sol na Mariña non se prodiga moito, as tardes mornas da fin da primavera hai que aproveitalas. Un día, a min pareceume unha idea xenial deitarme na rocha grande, coma un lagarto. Boteime boca arriba e pechei os ollos, aquecendo encantada.
De súpeto, unhas nais alporizadas sacáronme dos meus pensamentos. As pobriñas preocupáranse, seica, pois ao parecer non é normal deitarse nunha rocha e pechar os ollos, coma se a unha lle pasase algo. Miráronme abaixando moito as cellas e recriminaron a miña ousadía. Nunca cheguei a entender que raio fixera eu de malo deitándome na rocha grande.
O outro día, lendo as reflexións de autocoñecemento da miña amiga Ana (aquí, si, ide, ide e gardádeo, logo volvedes) dinme conta de que hai quen tardou en decatarse, se é que se decatou, de que pode deitarse nas rochas coma os lagartos. Hai xente que non sabe que pode cantar pola rúa e choutar nas pozas. Hai xente que ten tanto medo a non cumprir o que se espera dela, a saír do estándar co que con tanto afán nos bombardean, que descoñece como ser feliz. É máis, descoñece que ten dereito a selo.
Velaquí a miña mensaxe: a vosa felicidade tedes que coñecela vós, procurala vós e conseguila única e exclusivamente para vós. E deitádevos nas rochas coma os lagartos cando saia o sol.
Todos os textos e imaxes deste blog (salvo mención expresa) son propiedade de Sabela González.
Para facer un uso autorizado dalgún contido, podes contactar comigo aquí
Copyright blog de sabela gonzález. Designed by BloggerTemplate
Ningún comentario
Cóntame!