John Doe

 Dóeme un dedo.
Cando era pequena chamábase a puñeta.
Agora chámase o corazón.
A misma cousa é...

É a mesma puñeta que esnafrei contra aquel coche,
lembras, mamá? Cando abrín tamén a cabeza?
Vaia se lembras...
Abríraselle unha boa raxa,
ao dedo,
e facíame as curas un enfermeiro que se me parecía a Felipe González.

Pero claro, co da cabeza o dedo non levou protagonismo,
debe ser por iso que se me queixa vinte anos despois.

Está gordo e barrigudo,
pouco mol e decaído,
doe ao dobralo cara a dentro,
e doe ao estiralo cara a fóra.



Maldita puñeta,
será de usala pouco.

Vou ir ao médico
(eu non quería, pero leva así unha semana e o Flaco púxoseme perrenchudo)
e direille
"Mire usté,
dóeme a puñeta dereita
e, como son zurda,
non lle é a man de insultar,
nin de escribir, nin de pintar,
debe queixarse de pouco uso,
e iso que o teclado non discrimina entre maus".

(É que nós dicímoslle "mau", coma a cervexa)

E el dirame algo de médicos...
por non facerme a puñeta.

Pero aínda a ha erguer cando marche,
porque unha puñeta dorida é para a medicina
como cortar as puntas para a perruquería:
un aburrimento.

Eu digo por avisar:
se vedes unha moza facendo a puñeta
por Príncipe adiante,
vai ser que son eu,
que teño que practicar.