No Sermos Galiza en papel, publicado onte, podedes atopar esta reflexión miña. Porque, ás veces, mesmo reflexiono.
Todo, todo
Ultimamente sinto que leo
demasiado pouco. Sei que o meu pouco é o moito de alguén. Tamén sei que ás
veces as miñas lecturas son consideradas refugallos inmundos para quen se vangloria
da súa cultura. E sei que, outras veces, son consideradas ladrillos infumables
para quen fuxe da marca maléfica que seica deixa a cultura no pobo chan.
Porque seica, iso teño entendido,
hai cousas que é mellor non sabelas. Hai historias que é mellor agochar. Hai
libros que é mellor non ler. Hai linguas que é mellor non saber.
Coma se ler unha comedia
romántica fixese arder unha tirada de Cantares
Gallegos. Coma se ler en galego eliminase a capacidade de ler en inglés.
Eu sonlles persoa optimista e
tendo a esperar que os que din estas cousas, os imbéciles e escuros, perdan a
partida. Sonlles, xa que logo, tamén, persoa ferida.
Pero aínda non me rindo.
Négome a lamentarme e négome a sinalar culpables se eu teño o cu parado. Négome
a unirme á absurda moda de esixirlle á xente, sobre todo á máis nova, que
elixan unha etiqueta coa que comungar e dende a que negar todas as demais
opcións.
Prefiro sacar peito con
disimulo e seguir co meu infantil optimismo, co discurso que espero que algún
día penetre na cortiza cerebral popular, para que vexan que é mellor saber de
todo e de calquera cousa, que as historias veñen en todos os formatos, que é
mellor ler refugallo que non ler nada e que é mellor saber todas as linguas que
lle collan a unha na cabeza. E, por suposto, que ningunha sobra.
Ningún comentario
Cóntame!