e deron en sangrarlle as ideas.
pediu unha esmola de comprensión
e coma moitas esmolas
déronlla fóra da casa.
recolléronlle aquel zume de presión
sen luxuria
sen engano
e el cometeu o erro de namorarse da idea
de non ter estrés
ou, se cadra, de non ter responsabilidades.
Menudo surrealismo ja ja ja
ResponderEliminarBesos sangrantes
Creces por momentos, Belukiña :)
ResponderEliminarCando atopes (se o atopas) ese recipiente, avisa; que a min tamén me virá ben soltar algo dese lastre.
ResponderEliminarGustoume (a escrita. O zume de miolos non o probei).
Soñamos é o que nos queda. Pensar que todo pode ser diferente...
ResponderEliminarUn mundo surrealista perfecto.
ResponderEliminarai, o estrés... como cansa!
ResponderEliminarGenial, Os debuxos tamén son túos?
ResponderEliminarnormalmente si, as fotos son de google :D
ResponderEliminar