Verdades

A agulla agarimou o vinilo

e Beth Gibbons encheume o salón de melancolía.

Esperei que chovera,

esperei que nacera unha cheminea onda a tele,

esperei que a roupa do tendal non secara.

Podo mentir e dicir que houbo tormenta,

que se fixo noite

e que de súpeto foi decembro

e puiden estrear o abrigo negro.

Pero non me gusta mentir.

Chegou o final do disco,

calada, sen respirar,

prestei atención ao delicado ruído da agulla

que volvía á posición de repouso.

Entón,

xusto cando se detivo o disco,

materializácheste no meu sofá

e tiven que confesar que collera prestado a Pegaso.

O meu coche arranca mal,

espero que non che importe.

Conteiche que cabalguei antes do amencer,

cando aínda non puxeran as calles,

nin os bancos.

Que voamos entre a néboa e que

sobre Rande,

berrei todo o que normalmente digo baixiño.

Ti riches

é décheslle a volta ao disco.

Esta vez,

tampouco choveu,

nin houbo tormenta,

nin se fixo noite.

Non vou mentir,

que non me gusta.

Así que só direi a verdade:

que caeu o edificio embaixo

e Vigo desapareceu unhas horas;

que nos tivo que rescatar Pegaso,

para levarnos voando onde,

sen dicilo, queríamos ir,

e que bailamos sobre un vinilo xigante

nunha praia onde si que chovía,

ata que, por fin, se fixo noite.