O home de vinilo é mouro coma a noite.
Un suco finísimo percorre o seu corpo
da cabeza aos pés,
e agocha melodías, ritmos e sons que ninguén coñece.
Un suco finísimo percorre o seu corpo
da cabeza aos pés,
e agocha melodías, ritmos e sons que ninguén coñece.
O home de vinilo vive baixo a cabina do dj,
nun buraco acolchado con teas e coxíns
para non raiar as súas pistas contra as esquinas.
nun buraco acolchado con teas e coxíns
para non raiar as súas pistas contra as esquinas.
Os sábados á noite,
senta nunha butaca verde,
sorbe whisky con coca-cola por unha palliña
e escoita atento as sesións.
senta nunha butaca verde,
sorbe whisky con coca-cola por unha palliña
e escoita atento as sesións.
Cando é hip-hop,
dá co pé no chan.
Cando é minimal,
move a cabeza e sorrí,
amosando unha galleta vermella de Television Records.
Cando pincha ela
a súa perfecta combinación de músicas,
fica quedo,
observa
e teme derreterse de paixón e estragar as pistas que o cubren.
dá co pé no chan.
Cando é minimal,
move a cabeza e sorrí,
amosando unha galleta vermella de Television Records.
Cando pincha ela
a súa perfecta combinación de músicas,
fica quedo,
observa
e teme derreterse de paixón e estragar as pistas que o cubren.
Ela é un androide cuberto de terciopelo granate,
con finas agullas nas xemas dos dedos,
que fai malabarismos cos discos
e esculturas cos sons.
con finas agullas nas xemas dos dedos,
que fai malabarismos cos discos
e esculturas cos sons.
El pensa que é fermosa coma o son dun piano,
que a súa música sona coma un cadro de Lempicka,
que o seu sorriso brilla máis có revés dun cd,
que as súas palabras riman todas.
que a súa música sona coma un cadro de Lempicka,
que o seu sorriso brilla máis có revés dun cd,
que as súas palabras riman todas.
E por iso non lle fala.
Pero hoxe empuxámolo onda ela,
presentámolos,
ao home de vinilo e ao androide de tercipelo,
“el ten música no canto de estómago”,
“ela fai remezclas cos ollos”.
presentámolos,
ao home de vinilo e ao androide de tercipelo,
“el ten música no canto de estómago”,
“ela fai remezclas cos ollos”.
E, cando a súa conversa foi máis densa cá música
cando xa era mañá e abrían as panaderías,
cando cruzamos os brazos e puxemos cara de querer pechar,
o home de vinilo e o androide con agullas nos dedos apertáronse,
e soou a melodía máis bonita que escoitáramos nunca.
cando xa era mañá e abrían as panaderías,
cando cruzamos os brazos e puxemos cara de querer pechar,
o home de vinilo e o androide con agullas nos dedos apertáronse,
e soou a melodía máis bonita que escoitáramos nunca.
Alguén lle subiu os baixos,
alguén subiu o volume,
e remezclámola e bailámola,
mentres eles xiraban, soaban e se bicaban,
ata que caímos rendidos, estrados polo chan,
e xa abriran os quioscos.
alguén subiu o volume,
e remezclámola e bailámola,
mentres eles xiraban, soaban e se bicaban,
ata que caímos rendidos, estrados polo chan,
e xa abriran os quioscos.
Ufff...a criaçom é sempre um acto de amor, com vagas fortuitas de fortuna.
ResponderEliminarQué bonito!!!
ResponderEliminarGústame pensar na metáfora, que implica...moi bonito!!!
Un biquiño.
Por certo espérache un meme no meu blog!!!
vermello... o seu soriso só podía ser desa cor, vermello.
ResponderEliminarBoa maneira de recibir o amencer.
ResponderEliminarCáeme ben o tipo ese :)
ResponderEliminarNenita, ¿dónde andas?
ResponderEliminarMoi divertido. Rin e disfruteino. Apertas.
ResponderEliminarBonita historia de amor entre inanimados, capaces de provocar emocións en terceiros alleos a aventura.
ResponderEliminarOrixinal e apaixoado, coma sempre.
Un saudiño.