Isto, iso, aquilo

Douche dúas oportunidades.

Tes que adiviñar
que me fai rir
que me fai chorar
que me fai calar

Iso pasa pouco, xa o sei.

Lembras cando el saltou ao mar pensando que era whisky?
Dixera que os xeos eran dos malos e xa se desfixeran.
Creu que o faro era o limón.
E papou auga a esgalla sen notar o sal.
Logo durmiu de día. El sempre durme de día.


Lembras cando chovía porque eu choraba
ou
eu choraba porque chovía?
Xa non sei.
Sei que se che abriron cremalleiras nos brazos, nas pernas, no peito
e te convertiche nun edredón de plumas
e nun pano
e nun fogar
todo ao mesmo tempo.

(e na morna escuridade do teu interior

bicábanme mil beizos)

Lembras cando saín do meu corpo para verte durmir ao meu carón?

Foi aquel día que me rebentou a pel de tanto sentir

e tiveches que coserma con aloumiños.

(agora teño cicatrices
e ti tes que percorrelas todas para investigarme
e descubrirme
e conquistarme
e derreterme)

Lembras cando tiveches que adiviñar que me fai rir?

Esta é a máis importante das tres.

(tamén é a máis fácil)

Porque só se a intentas adiviñar non volverei chorar

e ficarei calada

pensando que o mar é cervexa

contando as miñas cicatrices

pedíndoche que as percorras

que me descubras

que me conquistes

que me derritas

coma os xeos dos malos,

rápido,

ata desaparecer na cocacola.