Con isto das vacacións chego tarde con algunhas cousiñas. Con todo, merece a pena compartilas. Falo de cousas como o número 2 da Revista Criaturas, que saíu en nadal cun feixe de cousas interesantes e, tamén, cunha sorpresa nas súas páxinas: unha colección de relatos de Nadal.
Neste enlace podedes ver a revista completa e, a partires da páxina 72, todos os contos de Nadal cos que vari@s autor@s colaboramos. O meu, que vos pego máis abaixo*, atoparédelo a partir da páxina 132.
Neste relatiño explorei a unha personaxe que hai anos que me rolda na cabeza, unha demonia chamada Tebra, "exiliada" no noso mundo. Se cadra, algún día (post-landereina), poderei saber máis sobre ela. Por agora, isto é o que lle aconteceu este Nadal.
UN NADAL DIFERENTE
Tebra abriu a porta moi a modiño. Asomou primeiro a cabeza para comprobar que ninguén a vía e saíu do túnel con disimulo. Había varias semanas que non saía á cidade, inmersa nas súas investigacións polos corredores subterráneos. Seguramente Anxo comezaría xa a estar preocupado por ela. Polo que lle adoitaba dicir, pasáballe a miúdo. Non estaba segura de comprender por que se preocupaba tanto, pero era algo que comezaba a agradecer.
Ao saír do calexón, as rúas sorprendérona e alonxárona de súpeto dos seus pensamentos sobre Anxo. Parou en seco e mirou ao seu redor absolutamente abraida e con algo de medo. Todo parecía ter cambiado. As rúas estaban alumadas con ringleiras de pequenas luces de cores que facían formas. As composicións de luces penduraban sobre o asfalto, enganchadas en edificios ou farolas, e escintilaban dando forma a estrañas estrelas, bólas e mesmo peixes. Nalgúns balcóns e fiestras descubriu máis brillos de cores que se apagaban e encendían con ritmos cambiantes. Doutras ventás colgaban unha especie de bonecos vestidos de vermello, con sacos ás costas. Supuxo que representaban ladróns. Non atinaba a saber a que se debía todo aquelo. Nunca tal vira no seu antigo fogar, no submundo.
Subíu ás carreiras a rúa Colón, cara á casa de Anxo, e acelerou o paso, arrepiada polas cancións de voces agudas e martelantes que saían dos comercios. Arriba da costa, parecía estar o epicentro daquel cambio incomprensible. Un cono xigante escintilaba a toda velocidade, cuberto de pequenas luces azuis sen compás ningún. Retirou a vista. Toda aquela iluminación mancaba nos ollos e comezaba a pensar que con aquel brillo arrítmico podían estar a hipnotizala. Aquilo non podía ser bo.
Atravesou as correntes de xente. Parecéronlle milleiros de persoas, todas apuradas e, ao parecer, cargadas de provisións, con ducias de bolsas nas mans. Cada vez estaba máis certa de que todo o que a rodeaba era un sinal da fin do mundo. Canto tempo pasara baixo terra? Que acontecera na cidade na súa ausencia?
Correu os últimos metros cara ao portal de Anxo e premeu o botón a carón da pegatina esvaída do 6ºB.
–Siiii? –a voz de Anxo parecía normal.
–Anxo! Son Tebra! Abre! –aínda non se afixera a non berrarlle a aquel aparello, non acababa de entender como o seu amigo podía oíla dende o sexto andar a través dunga grella metálica chea botóns.
O portal emitiu un zumbido longo. Tebra entrou e correu escaleiras arriba. Anxo faláralle dos ascensores, pero non soubera explicarlle o seu funcionamento. Ela dixera que mentres non vira as poleas e cadeas que o suxeitaban, non se fiaría dunha caixa que subía soa ata tal altura.
Anxo agardaba baixo o lintel coa porta aberta. Saudouna con efusividade e agardou sorrindo mentres ela tomaba alento coas mans apoiadas nos xeonllos.
–Anxo! Que raio está ocorrendo? –preguntou Tebra en canto recuperou o aire.
–Eh?
–Veño do meu túnel e todo está... Está raro!
–Raro como? –respondeu Anxo, enrugando as cellas ao tempo que a convidaba a entrar no apartamento.
–Raro! –Tebra estartelou tanto os ollos que Anxo puido ver a lentilla azul moverse e amosar un anaco dos iris vermellos de Tebra. Cun palpabrexo, a lente volveu ao seu sitio e a pequena demoña pareceu, unha vez máis, unha humana calquera. En fin, unha humana moi pálida co cabelo máis escuro ca a noite pecha–. As rúas están cheas de luces aterradoras que escintilan coma se me quixesen entrar na cabeza... Hai bonecos de vudú ou algo así pendurados dos balcóns e a xente está facéndose con milleiros de provisións, todos na rúa coma se fuxisen de algo!
Anxo pechou a porta e ficou quedo, ollando para aquela Tebra aterrada durante un anaco que a ela lle pareceu eterno. E logo escachou a rir con forza. Riu tanto que se empezou a poñer colorado, os ollos chorábanlle a regos e tivo que botar as mans ao ventre, mentres se encollía coa risa.
O pai de Anxo, Gabriel, apareceu pola porta da sala que daba aos dous cuartos e ao baño do apartamento, pechouna con coidado e botou os dedos aos beizos pedindo silencio.
–Shhhhh. Veño de durmir a Micaela, non a vaias espertar –murmurou ao entrar no pequeno corredor–. Tebra! Que sorpresa! Quedas a cear con nós?
Gabriel apertou o nó do seu mandil ao se deslizar tras os rapaces para entrar na cociña. Tebra observou estrañada aos dous e asentiu sen saber ben a que estaba accedendo. Unha vez que o pai de Anxo estivo dentro da cociña, ignorando ao seu fillo que andaba xa arrolado polo chan sen parar de rir, Tebra agarrou a Anxo e tirou del para poñelo en pé e logo arrastralo ata a sala.
Botou as mans á cintura disposta a lle reñir a Anxo, pero antes de pronunciar palabra, os seus ollos voaron polo cuarto. A sala estaba ateigada de cintas brillantes, bólas vermellas e unha árbore escintilaba nun recuncho coma o cono da rúa.
–Vós tamén? Que está pasando, Anxo?
A cabeza de Gabriel asomou na sala para lembrarlles que a pequena Micaela estaba durmindo e que non debían berrar, para logo voltar á cociña, onde se puxo a cantarruxar nun murmurio.
Anxo sacudiu o po da roupa.
–Tranquila, Tebra. É Nadal.
–Nadal? Que raio é “Nadal”?
–Estamos en decembro, é a festa que celebramos agora, antes da fin do ano.
Gabriel entrou na sala sen lles prestar moita atención e púxose a remexer polos armarios, seguramente á procura de algo.
–Papá, sabes que? –riu Anxo–. Tebra non sabe o que é o Nadal
Gabriel abriu os ollos moi sorprendido e parou de remexer nos mobles.
–Como non? Nunca celebraches o Nadal?
Tebra mirou para os pés con timidez.
–Non... No inverno celebramos o Tworvdauda, a morte do sol, pero non se parece en nada a esta tolería de luces e saídas en masa á procura de provisións.
Gabriel non puido evitar sorrir.
–É certo, esta festa convertiuse nunha tolería de luces e compras... Pero non sempre foi así. E, de feito, por moito que Anxo ría, hai moitos, moitos anos o que se celebraba era, en efecto, a morte do sol e o seu retorno tras o solsticio.
Anxo deixou ir a súa gargallada pequena e constante de súpeto.
–Iso non é certo, Papá.
–Vaia se o é. O solsticio de inverno, a noite máis longa do ano é por estas datas tamén, e as civilizacións antigas rendían homenaxe ao sol durante varios días e noites. Disque neste tempo, os reinos de vivos e mortos entran en comunicación.
Tebra sorriu, aquilo si que lle soaba familiar.
–Iso é o que celebramos nós... En fin, celebrabamos...
Abaixou de novo a cabeza. O recordo dos seus días felices no submundo apenábana, pois sabía que non podería volver ao seu fogar en moito tempo. Se cadra, nunca. Gabriel notou a súa pena e acariñoulle a cabeza antes de marchar correndo á cociña rosmando polo baixo que algo estaba a se queimar no forno.
–Tebra, sinto que non poidas celebrar a túa festa rara na casa...
A demoña sorriu, mais antes de poder darlle as grazas a Anxo, este comezara a choutar pola sala e a aplaudir no aire. Gabriel apareceu outra vez, cunha nova reprimenda sobre o ruído. A modo, Anxo achegouse a Tebra e pousoulle as mans nos ombreiros. Sorriu e faloulle, moi baixiño:
–Que che parece se celebramos o teu Tuorfunden?
–Tworvdauda –corrixiu ela, con xesto estrañado.
–Iso, como sexa. Que me dis?
–Gustaríame moito... Pero como? Onde?
–Aquí mesmo –riu el–. Seguro que a Papá lle gusta a idea. Ti cóntasnos todo sobre o Tuordinden...
–Tworvdauda.
–Iso. E nós contámosche cousas de como celebramos o Nadal.
Tebra sorriu o sorriso máis grande que Anxo lle vira nunca e asentiu. Os dous choutaron de ledicia e correron contarlle a Gabriel o seu plan para facer daquel Nadal unha festa especial e distinta.
–Perfecto! –dixo Gabriel–. Podemos comezar hoxe mesmo. Que precisamos?
Tocando cos índices un no outro, Tebra esforzouse en pensar por onde comezar. Amosou que chegara a unha idea erguendo un dedo no aire.
–Xa o teño! Empezaremos pola grilanda de caveiras de rato! –dixo entusiasmada, ao tempo que abría a porta do apartamento para saír correndo.
Anxo e Gabriel miráronse. Se cadra aquela non fora tan boa idea.
*Coas erratas i esas cousas revisadas, cómpre aclarar.
Jejejejeje
ResponderEliminarQue cousiña máis dulce Tebra ...
Moi guapo o relato. Has de prodigarte máis neste campo ... Cando acabes co terceiro!!!
Graciñas!!
EliminarTebra mola :) Ese é o plan! Primeiro Landereina e logo xa seguimos inventando ;) :*