O.K.

Había momentos nos que todo se pixelaba.
O meu mundo era recoñecible,
pero pouco nítido.
Había momentos nos que non era meu.
Nada era meu.

Divisaba entre 8 bits recordos de xogos de Atari,
e ansiaba cores novas,
tres dimensións,
o tacto máis electrizante do mundo.

E si, son os meus dedos,
son as miñas mans.
Son os meus sentidos,
ultrapotenciados.
Si, son eu a protagonista da aperta,
son quen non pode pedir máis.


E si, son os teus dedos,
son as túas mans,
e agradezo onde están.
Son as que suben o volume
(ganancias que non entendo,
o potenciómetro da miña pel)
e fan dunha cama baleira unha festa.

Había momentos nos que todo se pixelaba,
pero foron as miñas mans,
foi a miña cabeza,
quero pensar,
a que subiu a resolución.

E agora,
son eu a protagonista da vida,
son quen non pode pedir máis.

Había momentos nos que nada era meu,
agás eu.

7 comentarios

  1. Así que eres unha X-girl eh? ten que molar iso dos superpoderes...jeje
    Mola a canción.

    ResponderEliminar
  2. Que sería dos pixeles e dos bits sen os dedos, as mans, a pel, os ollos, mesmo as bágoas...!
    Gustei do texto, apertas.

    ResponderEliminar
  3. Facer dunha cama baleira unha festa... fermosa imaxe, fermoso verso.

    ResponderEliminar
  4. Qué buen el texto... en tu línea. Oye, cuando vos pueda, mira el cambio de blog en el enlace, que tienes puesto mi antiguo blog!!!! jejejeje. Un abrazo galleguiña!

    ResponderEliminar
  5. Canta razón tes nun intre pixélase todo...
    Debemos aprender a mirar pixelado...

    Beijos guapa.
    :)

    ResponderEliminar

Cóntame!