Sen chumbo

Dende onde te miro, dáme o sol nos ollos e éntrame o frío nos ósos.

Dende aquí, non me oes, así que berro.

Dende aquí, non me ves, así que lanzo fotos feitas avións de papel.

Onde estou hai remuíños de voces e estrondos de teclas.

Qwertys no rural.

Onde estou choven olladas, estrelas e xeada.

Vixíame Orión.

Coma sempre.

Póñoche outra?

A primeira era

A primeira era a que esculpía letras en porexpán.

Gardábaas nun cuarto poerento, algunhas apiladas, outras estradas sen máis.

Ás veces formaban sílabas, palabras.

Se cadra se marchara de vacacións volvería para atopar poemas engarzados ata o teito.

Pero nunca marchaba de vacacións.

Cando remataba de redondear os bordes das letras, pintábaas de negro.

A última quedara con regueiros grisentos.

Pero moitas tiñan regueiros de pintura corrida.

Sería das bágoas. Sería do sol.