TRD Vigo-Santiago
Decembro, 2001
Hoxe lémbroo todo. As parvadas, as risas, as bágoas. As cousas sen importancia que son tan trascendentais. Lembras que unha vez che dixen que cando chove o verde é máis verde?
Agora vai frío e todo é azul. Branco, ás veces. Branco cando vai aínda máis frío e xea e azul se pechas os ollos e oles o vento. Saes á rúa e éntrache o azul nos brazos, porque ó nordeste non lle importa a roupa e méteche o azul nos ósos. Eu azuléome no balcón na noite, os pelos van e volven e dan lategazos nas meixelas, coloradas pola friaxe. Agárrome os brazos con forza, se cadra porque ó mellor así o frío non me entra máis adentro. Venta tanto que entrepecho os ollos para poder mirar ó fronte, contra a vontade do vento que me azouta. Dou unha volta de 180º e uns cinco pasos e en cuestión de segundos estou a amarelearme na casa coa calor do lume. E ti estás aí. E sorrís. E eu, no colmo do amarelamento, derrétome onda ti no sofá, na luz da lúa, das lámpadas, do lume e do televisor.
Agárrasme e posme colorados os ósos. (O nordés sae dese refuxio, enfadado).
Ás veces penso que estás feito de la ou de plumón coma os edredóns. Os teus brazos deixan a redondez da carne e esténdenseme por riba para darme caloriña. Fúndense na miña pel, que se fai saba. Almofádansenos as cabezas, colchónansenos os corpos... e cando se desamarelea a cheminea imos esvarando, arrastrando os membros polo chan, para deixar que a cama faga o seu traballo. Pero non te penso soltar. Vou ser eu quen despregue a epiderme feita colcha envolvente de trasnos durmideiros coma ti. E mentres te gardo dentro de min coma a un meniño e respiro o teu pelo, pecho os ollos e sorrío... toda feliz e toda contenta, coma unha pícara pequena cun vestido novo. E pouco a pouco quedo durmida e a manta de min desaparece de ti, pero ti e eu quedamos, estufándonos, sorrindo e soñando. Ti e máis eu quedaremos aquí, aínda que ninguén nos lembre. Deixaremos pegadas o un no outro e os dous no mundo.
Decembro, 2001
Hoxe lémbroo todo. As parvadas, as risas, as bágoas. As cousas sen importancia que son tan trascendentais. Lembras que unha vez che dixen que cando chove o verde é máis verde?
Agora vai frío e todo é azul. Branco, ás veces. Branco cando vai aínda máis frío e xea e azul se pechas os ollos e oles o vento. Saes á rúa e éntrache o azul nos brazos, porque ó nordeste non lle importa a roupa e méteche o azul nos ósos. Eu azuléome no balcón na noite, os pelos van e volven e dan lategazos nas meixelas, coloradas pola friaxe. Agárrome os brazos con forza, se cadra porque ó mellor así o frío non me entra máis adentro. Venta tanto que entrepecho os ollos para poder mirar ó fronte, contra a vontade do vento que me azouta. Dou unha volta de 180º e uns cinco pasos e en cuestión de segundos estou a amarelearme na casa coa calor do lume. E ti estás aí. E sorrís. E eu, no colmo do amarelamento, derrétome onda ti no sofá, na luz da lúa, das lámpadas, do lume e do televisor.
Agárrasme e posme colorados os ósos. (O nordés sae dese refuxio, enfadado).
Ás veces penso que estás feito de la ou de plumón coma os edredóns. Os teus brazos deixan a redondez da carne e esténdenseme por riba para darme caloriña. Fúndense na miña pel, que se fai saba. Almofádansenos as cabezas, colchónansenos os corpos... e cando se desamarelea a cheminea imos esvarando, arrastrando os membros polo chan, para deixar que a cama faga o seu traballo. Pero non te penso soltar. Vou ser eu quen despregue a epiderme feita colcha envolvente de trasnos durmideiros coma ti. E mentres te gardo dentro de min coma a un meniño e respiro o teu pelo, pecho os ollos e sorrío... toda feliz e toda contenta, coma unha pícara pequena cun vestido novo. E pouco a pouco quedo durmida e a manta de min desaparece de ti, pero ti e eu quedamos, estufándonos, sorrindo e soñando. Ti e máis eu quedaremos aquí, aínda que ninguén nos lembre. Deixaremos pegadas o un no outro e os dous no mundo.
Ningún comentario
Cóntame!