A morte e o desastre

Ela vomitaba de noite polas esquinas agardando que alguén lle termara do cabelo.

El espertara un día coa certeza absoluta de que morrería novo.

Mentres ela pasaba as noites intentando afogar en copas baratas,
el cruzaba as rúas sen mirar para axudar ao seu destino.

Aquela noite atopouna abrazada a unha maceta enorme das que hai nas beirarrúas.
No canto de volver cruzar, parou onda ela.
Apartoulle o cabelo do rostro, xa impregnado en vómito líquido de alcohol e bebidas gaseosas.

Ela recoñeceu o seu ansiado símbolo do amor verdadeiro
e logo desexou morrer de vergonza.
El pensou que, se cadra, ela morrería nova pero non o sentira.