Pour qu'on y reste

Se o frío non che encolleu as dedas

é que non vai abondo.

Se cadra escorrentámolo

con café

con apertas

con whisky

con palabras

con olladas

nun bar de tenue luz amarela

e cabichas no chan.

Parei o tempo e mireite dende outros ángulos.

Eras un perfil recén debuxado,

unha silueta alongada sobre min,

unha sombra na parede,

unha ollada atenta,

un pensamento perdido.

Dinche un toque no ombro

e saqueite da man daquela fantasía estática.

Eu debín quedar atrapada.

Sinto non ter escoitado o que dixeches entón,

perdinme ollándote.

Perdinme en risos de tragaperras,

aloumiñeite enteiro co pensamento,

din voltas no aire nun tambor de lavadora

e estoupáronme fogos artificiais

nas puntas dos cabelos.

É a miña maneira de convidarte ás miñas sabas novas.

É como te quero arrastrar, espir, bicar, apertar.

É como debuxo como moverme sobre ti,

debaixo de ti,

onda ti.

É como rematamos rindo ao amencer,

como nunca espertamos de verdade,

como,

pouco a pouco,

nos esperta só a pel e percorrémonos coas mans

ata percorrernos cos corpos cálidos,

tensos, excitados,

suspirando,

xemindo,

eu calo,

ti non,

e...

E co sexo encóllenseme as dedas.

Coma co frío.